Mind Body In Philosophy

# De aard en componenten van filosofie Filosofie is een kritische en fundamentele bevraging van de werkelijkheid, gericht op het blootleggen van het onzichtbare en het doorgronden van de diepere structuren van ons bestaan [2](#page=2). ### 1.1 Veelvoorkomende misverstanden over filosofie Er bestaan diverse misvattingen over wat filosofie inhoudt. Een veelvoorkomend idee is dat filosoferen neerkomt op speculatief nadenken over het leven, met vragen als "waarom leven wij?" of "heeft het leven zin?". Echter, filosofen beweren niet te weten welke zin aan de wereld of het leven is toegekend [2](#page=2). Een ander misverstand is dat filosofie gereduceerd kan worden tot een levenswijze die ons dichter bij de betekenis van het leven brengt. Filosofie is echter meer dan het geven van pasklare antwoorden op existentiële vragen [3](#page=3). Ook wordt filosofie soms gezien als 'zweverig' en wereldvreemd, losgezongen van de werkelijkheid. In werkelijkheid bestudeert filosofie echter alles wat zich in de wereld bevindt [3](#page=3). Tenslotte is er het misverstand over de verhouding tussen filosofie en wetenschap, waarbij filosofie soms wordt gezien als een tijdelijke 'dienstmaagd' van de wetenschap. Hoewel ze beide de werkelijkheid benaderen, doen ze dit vanuit verschillende invalshoeken: de wetenschap focust op 'wat we weten', terwijl filosofie zich richt op 'hoe we tot die kennis komen'. Filosofie houdt zich ook bezig met niet-objectieve vragen, zoals het belang van lichamelijkheid of de ervaring van pijn, wat onderscheidt van medisch werk [3](#page=3). #### 1.1.1 Subjectief versus subjectivistisch Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen wetenschappelijke inzichten die vanuit een menselijk perspectief tot stand komen (subjectief) en louter persoonlijke meningen (subjectivistisch), wat vaak voorkomt in caféfilosofie [3](#page=3). ### 1.2 Componenten van filosofie Filosoferen omvat meerdere kerncomponenten die essentieel zijn voor het proces van kritisch denken en onderzoek. #### 1.2.1 Verwondering Verwondering is een noodzakelijke, maar geen voldoende voorwaarde voor filosofie. Het is niet zozeer het behouden van een onschuldige blik, maar het opzetten van een 'extra bril' om de wereld dieper te aanschouwen. In een tijdperk zonder alomvattende zin of doelstelling, is filosofie de manier waarop we met deze verwondering omgaan [3](#page=3). #### 1.2.2 Aporie Iedereen filosofeert op een fundamenteel niveau door te proberen verklaren hoe de dingen zijn en hoe de wereld in elkaar zit, wat zorgt voor geruststelling en basisvertrouwen. Het kernproces van filosofie omvat het analyseren en blootleggen van problemen, het volgen van hun logica, en het in 'verlegenheid' brengen van vraagstukken. Dit houdt in dat men fundamenteel nadenkt over een probleem tot men niet meer verder kan, waarna men in andere richtingen zoekt. Filosofen zoeken hierbij vaak naar problemen, en soms is een probleem zo fundamenteel of aporetisch dat er nooit een definitieve oplossing komt [4](#page=4). #### 1.2.3 Fundamenteel nadenken Kenmerkend voor filosofie is een hardnekkige, bijna hyperbolische logica die het mogelijk maakt een probleem te doorgronden, te interpreteren of bestaande analyses aan te scherpen. Aangenomen standpunten en argumenten staan altijd open voor ontkrachting. Filosofie behandelt vaak problemen met meerdere invalshoeken, zoals die rond technologie of sociale vraagstukken. De soms moeilijke leesbaarheid van filosofische teksten kan te wijten zijn aan de tijd waarin ze geschreven zijn, het abstractieniveau, of de noodzaak om complexiteit en nuance te bewaren zonder de transparantie te verliezen [4](#page=4). #### 1.2.4 Methodische twijfel Aristoteles stelde dat de mens, als redelijk wezen, onvermijdelijk vragen stelt over zijn plaats in de wereld, wat filosofie tot iets maakt voor mensen met ontwikkelde standvastigheid. De kern van filosofie ligt in de rede en de twijfel, waarbij de filosofische moderniteit met de twijfel is geboren. René Descartes' beroemde uitspraak "je pense donc je suis" (ik denk, dus ik ben) illustreert hoe twijfel juist zekerheid over het eigen bestaan kan bieden [5](#page=5). > **Tip:** Het concept van methodische twijfel, zoals toegepast door Descartes, is een krachtig instrument om tot diepere inzichten te komen door systematisch alle aannames ter discussie te stellen. ##### 1.2.4.1 Socrates' leidmotief en de list van de rede Socrates' filosofisch leidmotief impliceert dat hoe dieper men een probleem bestudeert, hoe meer complexiteit men ontdekt, bestaande kennis in twijfel wordt getrokken en de noodzaak van verdere kritische analyse wordt ingezien. Misbruik van dit leidmotief kan leiden tot 'valse bescheidenheid' en de opvatting dat waarheid relatief is, wat paradoxaal genoeg kan resulteren in het meest absolute waarheidsdenken [5](#page=5). De persoonlijke ervaring speelt een cruciale rol naast intellectuele analyse. Een uitsluitingsmechanisme kan ervoor zorgen dat bepaalde perspectieven, zoals dat van niet-joden op de Holocaust, onvolledig blijven omdat de directe ervaring ontbreekt [5](#page=5). De 'list van de rede', zoals beschreven door Friedrich Hegel, houdt in dat door het gevoel tegenover de waarheid te plaatsen, men denkt de waarheid voorbij te streven, maar juist een waarheid van het gevoel creëert. Protest tegen het 'ivoren toren' denken mist soms zijn doel, omdat de waarheidsaanspraak, verpakt in een masker van bescheidenheid of democratie, onverminderd sterk blijft of zelfs versterkt wordt. Socrates' standpunt benadrukt dat de zoektocht naar absolute waarheid twijfel voedt, en dat men voortdurend aan eigen standpunten moet twijfelen. De manier om waarheid te zoeken is door problemen te verabsoluteren, ze hard door te denken, en nooit zeker te zijn van het eindresultaat [6](#page=6). #### 1.2.5 Systematisch en logisch redeneren Filosoferen vereist logisch, systematisch en streng argumentatief redeneren om inzicht te verkrijgen en heldere, controleerbare argumentatie op te bouwen. Hoewel logische redenering een noodzakelijke voorwaarde is, is het geen voldoende voorwaarde op zich [6](#page=6). Stromingen aan het begin van de 20e eeuw probeerden de werkelijkheid volledig te kennen en te benoemen, ervan uitgaande dat kennis voortkomt uit de verbinding van woorden. Het bleek echter dat ofwel de taal onvoldoende was om de complexiteit van de werkelijkheid te vatten, ofwel er woorden nodig waren die de exacte formele taal overstegen [6](#page=6). Bepaalde problemen zijn helder en controleerbaar, terwijl andere nooit tot definitieve antwoorden leiden. Complexe problemen vragen om veel verklaringen vanuit verschillende perspectieven en disciplines, zoals de vraag "Hoe doe ik goed voor de hulpvrager?". Dit vereist het om problemen heen cirkelen, ze vanuit diverse invalshoeken benaderen en de complexiteit in kaart brengen [6](#page=6). --- # De Griekse wortels van medisch-filosofisch denken Dit deel onderzoekt de oorsprong van de westerse filosofie in de Griekse polis en de vroege verbanden tussen filosofie en geneeskunde, met aandacht voor denkers als Socrates, Plato en Aristoteles en hun invloed op medische concepten. ### 2.1 De Griekse polis en het medisch-filosofische denken #### 2.1.1 De maatschappelijke ontstaanscontext van de wijsbegeerte De opkomst van de Griekse polis creëerde een nieuwe sociale ruimte die essentieel was voor de ontwikkeling van de westerse filosofie. In deze publieke ruimte, de agora, nam de discussie en het rationele beargumenteren van standpunten (de logos) een centrale plaats in. Dit democratische klimaat, waarin tradities onderworpen werden aan kritiek en debat, bevorderde de menselijke redelijkheid gericht op politiek en samenleving. Het publieke bestaan van het sociale leven was hierdoor noodzakelijk, aangezien iedereen kon toezien hoe politieke beslissingen werden genomen, wat de Griekse cultuur opende voor het volk (demos). Socrates symboliseerde deze periode door filosofische twijfel als middel voor reflectie te hanteren [7](#page=7) [8](#page=8). #### 2.1.2 De Atheense democratie Deelname aan de polis, zoals bepleit door Aristoteles, was voorbehouden aan degenen die zich konden permitteren vrij te zijn van praktische bezigheden (scholé). Dit betekende dat enkel vrije Griekse mannen de mogelijkheid hadden om het hoogste geluk te bereiken. Deze vrijheid en volkomenheid van een groep was onmogelijk zonder de onderdrukking en slavernij van anderen, waarbij slaven als 'bezield werktuig' werden beschouwd. Deugdzaamheid werd nauw verbonden met politieke status [8](#page=8). #### 2.2 Logos en de kunde van het genezen De medische theorieën vonden hun oorsprong in de filosofie. Filosofie werd door denkers als Democritus beschouwd als een 'pharmakon' (medicijn) voor de ziel. De geneeskunde van die tijd richtte zich op het in evenwicht houden van de lichaamssappen (humores) via diëten en andere technieken. De ontmoeting tussen arts en patiënt vond publiekelijk plaats, zonder privacy, en de focus lag op het individu en de plicht, zonder uniforme medische scholen [8](#page=8). ##### 2.2.1 De natuurfilosofen De opkomst van de rationele geneeskunde werd aanzienlijk beïnvloed door de Ionische en Milezische natuurfilosofen, de 'presocratici'. Zij trachtten mythische en magische verklaringen voor ziekten te doorbreken en plaatsten de rationele logica (logos) boven de magische. Zij gingen ervan uit dat de gehele werkelijkheid een ordening, een kosmos, bezit die met de logos te begrijpen is. Deze filosofen zochten naar 'nomoi' (wetmatigheden) en stelden dat de mens deel uitmaakt van deze natuurlijke wetmatigheden (phusis). Velen vertrokken vanuit één substantie, zoals Anaximenes (lucht) en Herakleitos (vuur) [9](#page=9). Empedocles' 'elementenleer' stelde dat alles is samengesteld uit vier oerelementen (somata) die wisselende configuraties aannemen onder invloed van de kosmische krachten Liefde en Haat. Dit legde de basis voor de humorale leer, de leer van de lichaamssappen [9](#page=9). ##### 2.2.2 Hippocrates van Kos en de humorale leer Hippocrates, de 'vader van de geneeskunde', is nauw verbonden met het Corpus Hippocraticum. Deze verzameling geschriften probeerde medische kennis systematisch te verzamelen en wetmatigheden te ontdekken, met aandacht voor detail, klinische ervaring en de filosofische evolutie van medisch denken. De noodzakelijke voorwaarde voor goede gezondheid werd gezien in het evenwicht van de lichaamssappen. Er werd afstand genomen van eerdere filosofische en medische verklaringen en de focus kwam te liggen op het lichaam en de natuurlijke constitutie. De stelling dat de 'heilige ziekte' niet bestaat, benadrukte dat alle ziekten een natuurlijke oorsprong kennen [9](#page=9). De humorale leer, mede toegepast door Hippocrates' leerling Polubus, stelde dat lichaamssappen corresponderen met het lichaam en het temperament bepalen, afhankelijk van de dominantie van een bepaalde humor. Een onevenwicht in de balans van deze sappen werd beschouwd als de oorzaak van ziekte. Voedingsstoffen werden deels benut, waarbij overschotten de basis voor ziekten konden leggen, en de arts moest deze resten kunstmatig verwijderen [10](#page=10) [9](#page=9). Het geschrift *Peri aeron hudaton topon* beschreef ziekten in relatie tot seizoenen en vereiste meteorologische en geografische kennis van de arts. Dit toonde een lijn vanuit de natuurfilosofen. Het principe van 'fysiologisch pluralisme' hield in dat de mens uit meerdere bestanddelen bestaat die op elkaar inwerken, wat leidde tot meerdere kwalen en remedies, en vormde de basis van de rationele geneeskunde. Prognosis, het voorspellen van het ziekteverloop, vereiste symptoomanalyse, reconstructie van het ziekteverloop en overtuigingskracht van de arts [10](#page=10). #### 2.3 Socrates, Plato en Aristoteles Het triumviraat van de antieke wijsbegeerte bestaat uit Socrates, Plato en Aristoteles. Socrates, de 'vader van de filosofie', is vooral bekend uit de dialogen van Plato en symboliseerde de oorsprong van de filosofie door alles en iedereen in twijfel te trekken [10](#page=10) [11](#page=11). ##### 2.3.1 De vervormde wereld van Plato Plato's 'vormenwereld' stelt dat algemene begrippen verwijzen naar een onveranderlijke, eeuwige Vorm (eidos). De aardse werkelijkheid is slechts een afschaduwing van deze ware, transcendente werkelijkheid, zoals geïllustreerd in de allegorie van de grot. Volgens Plato's antropologie is de mens een ziel (eeuwig, deel van de Vormenwereld) in een lichaam (sterfelijk, deel van de aardse werkelijkheid). Kennis is hierdoor een herinnering (anamnese) aan de aanschouwing van de vormen. In de ideale staat zijn de wachters de filosofen die het hoogste weten bezitten, waarbij een groot deel van het volk is uitgesloten van inspraak [11](#page=11). ##### 2.3.2 Een hoofd met een dun been: Plato over gezondheid Plato zag politieke vraagstukken en de vraag naar het goede als samenhangend. Geneeskunde werd door hem beschouwd als een ware wetenschap, een redenering vanuit de logos gericht op het goede en de gezondheid. Gezondheid werd gedefinieerd als de juiste ordening en het goede evenwicht van alle elementen in lichaam en ziel, conform de natuurlijke orde. Genezing in het lichaam gebeurt via geneeskunde of gewoontevorming (oefeningen, dieet), terwijl gezondheid in de ziel wordt bereikt door zuivering van het slechte. Plato geloofde in een demiurg, een schepper, die de gehele werkelijkheid, inclusief de mens, heeft voortgebracht. In het boek *Timaeus* beschrijft Plato de anatomie van het menselijk lichaam, waarbij de organen en lichaamsdelen een hoger doel dienen. Ziekte is een verstoring van dit evenwicht, met duidelijke Empedoclische invloeden [12](#page=12). ##### 2.3.3 Zijn wat men nog niet is: de dynamische wereld bij Aristoteles Aristoteles, een van de meest invloedrijke filosofen, trachtte een totaalfilosofie uit te werken vanuit de Griekse polis. Zijn redeneringen waren systematisch, empirisch en gebaseerd op waarneming en analyse van materieel verzamelde gegevens. Centrale begrippen in zijn metafysica zijn materie-vorm en potentie-actualiteit, waarmee hij de werkelijkheid als een dynamisch proces van vervolmaking beschouwde. Elk zijnde bevat materie die zich ontwikkelt naar een vooraf vastgelegde vorm, waarbij het einddoel (telos) als potentie aanwezig is [13](#page=13). Aristoteles introduceerde het concept van de 'onbewogen beweger' als de eerste oorzaak van alle beweging, die zelf onbewogen blijft. Deze onbewogen beweger is puur intellect en het hoogst bereikbare zijn. Volgens Aristoteles streeft alles vanuit natuur uit naar het goede, naar vervolmaking [14](#page=14). In zijn *Ethica Nicomachea* stelt Aristoteles dat het hoogste doel van de mens is om zich zoveel mogelijk te oriënteren op de contemplatieve beweging van de onbewogen beweger. Het goede leven realiseert zich in de polis, waar de mens als een 'polisdier' leeft, een gemeenschapswezen met een zin voor recht en ethische waarden. De mens is een redelijk dier dat zich onderscheidt door rede en taal. Op ethisch vlak is het doel een voortreffelijk of deugdzaam leven te leiden om tot geluk (eudaimonia) te komen. Deugd wordt gezien als het 'juiste midden' tussen excessen en tekorten [14](#page=14) [15](#page=15). ##### 2.3.4 Aristoteles over ingeboren warmte en hoe het uitdooft Aristoteles beschouwde geneeskunde als een methodologisch voorbeeld, met veel belang voor zintuiglijke waarneming, detail en analytische scherpte. In zijn geschriften over embryogenese, zoals in *Amina*, beschrijft hij een 'opwaarts' proces. Planten hebben een vegetatieve ziel, dieren een sensitieve ziel, en mensen een rationele ziel. Hij noemt ook het concept van 'levenswarmte', waarbij elk embryo een hoeveelheid levenswarmte bezit en het leven een langgerekt afkoelingsproces is, wat duidelijke Hippocratische invloed toont [15](#page=15). In zijn geschriften over lichamelijke problemen, zintuigen en ademhaling, toont Aristoteles een teleologische kijk op de natuur: alles wat voorkomt, heeft een bepaalde doelmatigheid. De lichaamssappen, mannelijk zaad en vrouwelijk menstruatievocht, werden als 'bruikbare reststof' beschouwd, noodzakelijk voor de verwekking van nieuw leven. Afwijkingen werden gezien als 'toevallig noodzakelijk' door materiële omstandigheden en als misvormingen die geen plaats hadden in de natuurlijke orde [15](#page=15) [16](#page=16). ##### 2.3.5 De wijnpers van Herophilos en de Hellenistische geneeskunde Plato en Aristoteles vormden de wetenschappelijke geschiedenis in het Westen, mede door hun invloed op het medische terrein. De Alexandrijnse school, met Herophilos en Erasistratus als oprichters, voerde dissecties uit en legde fundamentele fundamenten voor de anatomie. Deze school kenmerkte zich door accurate terminologie, precisie en detailkennis, en wordt gezien als een plaats waar intellectuelen elkaar ontmoetten [16](#page=16). De Hellenistische geneeskunde kende een palet van stromingen en theorieën, sterk beïnvloed door de Griekse filosofie. Hierin ontstond een discussie tussen rationalisten, die ziekten en oorzaken beschreven en genazen, en empiristen, die ervaring als de enige sterke basis van geneeskunde zagen [16](#page=16). > **Tip:** Let op de evolutie van het denken van mythische en magische verklaringen naar rationele en empirische benaderingen binnen zowel de filosofie als de geneeskunde. Het concept van de polis als een ruimte voor debat en rationaliteit is cruciaal voor het begrijpen van deze ontwikkeling. --- # Evolutie van medisch-filosofisch denken door de eeuwen heen Dit onderwerp belicht de transformatie van medisch-filosofische ideeën, beginnend bij de Romeinse tijd en doorlopend tot de moderne tijd, met speciale aandacht voor de mechanisering van het wereldbeeld, de opkomst van de kliniek en de invloed van sociale en politieke bewegingen op de geneeskunde. ### 3.1 De Romeinse tijd: Galenus en de synthese van kennis De Romeinse tijd kenmerkt zich door een bloeiperiode van medisch-filosofisch denken, met Claudius Galenus als een centrale figuur. Galenus, een arts en filosoof, combineerde de anatomische kennis van de Alexandrijnse school met zijn ervaringen als gladiatorenarts. Zijn werk, dat fungeerde als de "bijbel van de geneeskunde", was sterk geïnspireerd door de humorale leer van Hippocrates, die hij echter verfijnde door de combinatie van twee primaire kwaliteiten (vochtig, koud, droog, heet) met de vier elementen (water, lucht, aarde, vuur) [17](#page=17). Galenus' denkbeelden omvatten: * **Correlaties en verwijzingen tussen mens en omgeving**: De mens werd gezien als een microkosmos, waarbij een evenwicht diende te worden nagestreefd. Onevenwichten werden hersteld via dieet en het verwijderen van overtollige lichaamssappen [17](#page=17). * **Geslachtsverschillen**: Het mannelijk lichaam werd als perfecter beschouwd, heet en droog, met hoogwaardig sperma als fluïdum. Vrouwen werden geassocieerd met koud en vochtig, en menstruatie werd gezien als afvalstof [17](#page=17). Hoewel Galenus een totaalbeeld miste, zorgde zijn combinatie van tradities en observaties, met zowel hippocratische als platonische invloeden, voor een gefundeerde natuurfilosofie en fysiologie. Hij benadrukte dat een goede arts logica, fysica en ethica moest begrijpen en toepassen, wat een volwaardige arts gelijkstelde aan een filosoof [18](#page=18). Na Galenus lag de nadruk meer op het **bewaren van bestaande kennis** dan op ontdekking of vernieuwing. Aulus Cornelius Celsus, geïnspireerd door de humorale doctrine, onderscheidde drie manieren van genezen: via dieet, medicijnen en de hand, en classificeerde ziekten, zoals acute en chronische aandoeningen. De sociale positie van artsen verbeterde aanzienlijk vanaf de keizertijd, met speciale aandacht voor soldaten en slaven [18](#page=18). #### 3.1.1 De rol van filosofie in de geneeskunde De relatie tussen filosofie en geneeskunde werd door Galenus als essentieel beschouwd. De arts moest zich bezighouden met het temperament van de mens en logica gebruiken om ziekten te classificeren en behandelingen aan te geven. Ethiek speelde een rol in het handelen van de arts. Filosofen van die tijd, zoals Lucianus van Samosata, uitten echter twijfels over het vinden van definitieve waarheid, maar erkenden het belang van de filosofie als zoektocht naar kennis en wijsheid [18](#page=18) [19](#page=19). ### 3.2 De Middeleeuwen: Christendom en de feodale orde Met de opkomst van het christendom als staatsgodsdienst en de secularisering van de antieke wereld, verschoof de focus naar een **godgerichte feodaliteit**. Kerkvaders als Augustinus en apostel Paulus vormden de basis voor een samenlevingsorde waarin de mens een onderdanige positie had, afhankelijk van de genade van de Heer [19](#page=19). #### 3.2.1 Augustinus en de stad van God Augustinus, met zijn werk *Civitas Dei* (De Stad van God), introduceerde de 'tweestedenleer': de aardse stad (*civitas terrana*) en de goddelijke stad (*civitas Dei*). Dit concept duidde op een spiritueel onderscheid tussen hen die volgens God leven en zij die dat niet doen, met de uiteindelijke scheiding pas bij het Laatste Oordeel. De basisregel van Augustinus was *frui-uti*: het aardse mag niet genoten (*frui*) worden, maar enkel gebruikt (*uti*) [20](#page=20). De Augustijnse leer stelde dat God de mens en de wereld geschapen had, en dat de mens verdreven was uit het aardse paradijs door de zondeval, wat leidde tot onsterfelijkheid, schaamte en schuld. De aarde werd een tranendal, waarin geluk enkel te verkrijgen was door toewending tot God [20](#page=20). De **wilsleer** van Augustinus fungeerde als buffer tussen God en het kwaad, waarbij de mens zelf verantwoordelijk werd gehouden voor zondig handelen door vrije wilskeuze. Er was een apocalyptische verwachting van Gods definitieve realisatie van heil en de scheiding van goed en kwaad [21](#page=21). #### 3.2.2 De genezer en de plaats van ziekte en lijden Paulus benadrukte geloof in de Heer en zijn aloverheersende liefde, boven het volgen van de wet, wat leidde tot universele naastenliefde. Het concept van **Christus Medicus** (Christus de Genezer) impliceerde dat goddelijke genezing superieur was aan reguliere medische praktijken [21](#page=21). Ziekte en lijden werden in een christelijk universum gezien als gevolg van het kwade handelen van de mens en als straf van God. De zondeval speelde hierin een cruciale rol, met een negatieve visie op het menselijk lichaam. Een studie van het menselijk lichaam werd als onwenselijk beschouwd, wat leidde tot stilstand of achteruitgang van de geneeskunde. De oprichting van **hospitaals** was gericht op naastenliefde en zorg voor de ziel, boven genezing [21](#page=21). Het spanningsveld tussen profane en religieuze genezingen ontstond, waarbij men zich afvroeg waarom men een arts zou raadplegen als God beter kon helpen. De zorg voor zieken stond in sterk verband met armenzorg en het bieden van troost. Het lichaam werd gezien als een noodzakelijk instrument in afwachting van het eeuwige leven [22](#page=22). ### 3.3 De Renaissance en de Verlichting: Mechanisering en de rede De Renaissance markeerde het begin van een fundamentele ommekeer in denken en wereldbeeld, waarbij de **menselijke rede en zintuiglijke ervaringen** de enige bron van kennis werden. Dit leidde tot de mechanisering van het wereldbeeld, waarbij het universum als oneindig werd beschouwd, in tegenstelling tot het feodale, eindige oneindige [22](#page=22). #### 3.3.1 De experimentele methode en het mechanistische wereldbeeld De experimentele methode, met Galileï als grondlegger, werd het vertrekpunt van de moderne wetenschap. Galileï's methode bestond uit analyse (*metodo risolutivo*), synthese (*metodo compositivo*) en experimentele verificatie. Francis Bacon bekritiseerde de gebrekkige bewijskracht van de traditie en benadrukte het belang van ervaring en experiment, hoewel hij de moeilijkheid erkende om in de geneeskunde te experimenteren vanwege de risico's op menselijk lichaam [23](#page=23). René Descartes transformeerde de filosofie met zijn **methodische twijfel**, die leidde tot het uitgangspunt "*cogito ergo sum*" (ik denk, dus ik ben). Hij streefde naar een filosofie die de status van een zekere wetenschap kon bereiken, gebaseerd op heldere en welomschreven ideeën. Descartes creëerde een scheiding tussen subject en object, wat de wetenschap sterk beïnvloedde [23](#page=23) [24](#page=24) [25](#page=25). #### 3.3.2 Anatomische ontdekkingen en de opkomst van de moderne geneeskunde De hernieuwde studie van klassieke teksten tijdens de Renaissance, gecombineerd met de opkomst van de boekdrukkunst, leidde tot meer tekstkritische vertalingen. Andreas Vesalius, door middel van lijkontledingen, leverde gedetailleerde anatomische kennis met zijn werk *De humani corporis fabrica libri septem*. Zijn observaties, gebaseerd op empirische gegevens, stonden in contrast met het Galenische denken en leidden tot veel negatieve reacties [26](#page=26). William Harvey's ontdekking van de grote bloedsomloop markeerde een einde aan de humorale leer en zorgde voor een scheiding tussen filosofie en geneeskunde. Mechanische argumenten werden steeds belangrijker, zoals te zien is in het werk van Sanctorius met *Statica medicina*, dat een balans toonde tussen het mechanische model van Descartes en het Galenische denken. Herman Boerhaave benadrukte het nut van de mechanistische methode, stellende dat het menselijk lichaam een zuiver mechanisch lichaam is [27](#page=27). De rol van de **chirurgijn** evolueerde, waarbij de barbiers-chirurgijn steeds meer chirurgische ingrepen uitvoerde. Ambroise Paré, een invloedrijke chirurgijn, schreef over chirurgie, anatomie en wondverzorging, en definieerde ziekte als een verstoring van de natuurlijke werking van het lichaam. De opkomst van medische handboeken in de volkstaal, zoals die van Heyman, maakte medische kennis toegankelijker, hoewel vermengd met volkse gebruiken [27](#page=27) [28](#page=28). ### 3.4 De moderne tijd: De kliniek, sociale bewegingen en de mens als studieobject De moderne tijd kenmerkt zich door een verdere specialisering van medische wetenschappen, waarbij de focus verschuift van het 'waarom' naar het 'hoe' van het menselijk lichaam en ziekte. Filosofie en wetenschap werden steeds meer gescheiden, en de filosofie richtte zich op de fundamentele vraagstellingen rondom feiten en hun status [28](#page=28) [29](#page=29). #### 3.4.1 De ordening van de natuur en de evolutietheorie De opkomst van de moderne natuurstudie, sterk beïnvloed door het **Darwiniaanse paradigma**, stelde de vraag hoe de mens zichzelf moest verstaan. De systematische poging om de ordening van de natuur in kaart te brengen, zoals in de taxonomie van Linnaeus, gebaseerd op de gedachte van gescheiden essenties, werd betwist door denkers als Darwin [29](#page=29) [30](#page=30). Charles Darwin's evolutietheorie, beschreven in *On the Origin of Species*, ging in tegen het creationisme en toonde aan dat soorten aan veranderingen onderhevig zijn en dat overerving plaatsvindt. De **strijd om te overleven** (*survival of the fittest*) en de mechanismen van variatie, selectie en adaptatie werden centrale concepten [30](#page=30). #### 3.4.2 Medisch studiewerk met politieke doeleinden Het sociaal-darwinisme probeerde natuur en politiek vanuit dezelfde theorie te verklaren, met Francis Galton's antropometrisch laboratorium als voorbeeld van rassenhygiëne (eugenetica). Dit leidde tot gevaarlijke politieke implicaties, zoals de Holocaust. Fysionomie en frenologie probeerden karakters te achterhalen via gelaatskenmerken en schedelstructuren, wat als pseudowetenschap werd beschouwd [30](#page=30) [31](#page=31). De **degeneratietheorieën**, geïnspireerd door Lamarck, werden toegepast in een politiek-culturele context om racistische theorieën en medisch-politieke stellingnames te verdedigen. Figuren als B.A. Morel en J. Dallemagne analyseerden culturele en maatschappelijke evoluties vanuit het concept van degeneratie, waarbij artsen expliciet politieke en cultuurfilosofische standpunten innamen [32](#page=32). #### 3.4.3 Natuurfilosofisch medisch denken en de encyclopedisten De rol van elektriciteit in de geneeskunde werd onderzocht door wetenschappers als L. Galvani en J. Priestley. De *Encyclopédie*, onder redactie van D. Diderot en J. le Rond d’Alembert, weerspiegelde de verlichte *esprit* van de tijd en bracht systematiek in wetenschappelijke en andere kennis [33](#page=33). De **'romantische natuurfilosofen'** zoals Immanuel Kant, Friedrich Schelling en G. Fichte, hoewel niet primair gericht op het medische, hadden invloed op het denken over de mens en zijn geest. Kant classificeerde mentale stoornissen, terwijl Schelling natuur begreep als een groot organisme en de spanning tussen determinisme en vrijheid onderzocht. Philippe Pinel, grondlegger van de moderne psychiatrie, maakte classificaties van mentale stoornissen, en J. Daquin onderzocht de invloed van de maan op psychische aandoeningen [33](#page=33) [34](#page=34) [35](#page=35). #### 3.4.4 De geboorte van de kliniek en een nieuwe medische blik Michel Foucault beschreef in *De geboorte van de kliniek* de reorganisatie van medische kennis en het ontstaan van een nieuw discurs over ziekte. Het moderne ziekenhuis werd een ruimte voor complexe observatie, registratie en classificatie van patiënten, met een focus op **normaliteit** in plaats van gezondheid. De medische blik verschoof naar een **anatomisch-klinische blik**, die de ziekte vanuit de dood overziet [35](#page=35) [36](#page=36). **Volksgezondheid** en **biopolitiek** werden steeds belangrijker, waarbij de overheid greep probeerde te krijgen op het leven en lichaam van de mens via economische regulering, algemene ordening en aandacht voor hygiëne. Het ziekenhuis evolueerde tot een plaats van observatie en een therapeutisch instrument, met continue bewaking van individuen en een register van medische handelingen. Dit leidde tot de disciplinering van het individu en de standaardisering van gezondheid, waarbij afwijkingen werden gezien als een 'onwil' om de levensstijl aan te passen [37](#page=37) [38](#page=38). ### 3.5 Hedendaagse ontwikkelingen: Lichamelijkheid, identiteit en technologische vooruitgang De hedendaagse periode wordt gekenmerkt door een toenemende focus op lichamelijkheid en identiteit, waarbij medische en technologische ontwikkelingen nieuwe filosofische en ethische vragen oproepen [38](#page=38) [39](#page=39). #### 3.5.1 De fitheidscultuur en de paradox van het gezondheidsideaal De **medicalisering** van ons leven heeft geleid tot een **fitheidscultuur** en een obsessie met gezondheid, waarbij gelukkig zijn en er fit uitzien een maatschappelijke plicht zijn geworden. Dit creëert een paradox: hoe meer we streven naar gezondheid, hoe zieker we ons voelen. De nadruk ligt op individuele verantwoordelijkheid voor onze gezondheid, wat kan leiden tot **autonomie als heteronomie**, waarbij de vrijheid om te kiezen leidt tot een plicht om te kiezen [39](#page=39) [40](#page=40) [41](#page=41). #### 3.5.2 Voorspellende geneeskunde en het prothese-lichaam Het nieuwe paradigma van de **voorspellende geneeskunde** richt zich op het voorspellen en voorkomen van ziekten, gebaseerd op risico's en waarschijnlijkheidsuitspraken. Dit tast de individuele autonomie aan en maakt gezondheidszorg meer een maatschappelijke aangelegenheid. De mogelijkheid om ons lichaam aan te passen met **protheses** en genetische manipulatie creëert de 'homo sapiens 2.0' [42](#page=42) [43](#page=43). #### 3.5.3 Esthetische chirurgie en cosmetische farmacologie Esthetische chirurgie en cosmetische farmacologie bevorderen het idee van 'beter dan goed', waarbij medicijnen worden gebruikt om ons beter te voelen, zelfs zonder medische indicatie. De grens tussen medische noodzaak en cosmetisch gebruik vervaagt. Medische technologieën worden steeds vaker ingezet voor zelfrealisatie, wat nieuwe filosofische vragen oproept over de grenzen van menselijke aanpassing en identiteit [44](#page=44). --- # Lichamelijkheid, identiteit en de moderne mens Dit deel onderzoekt de verschuiving in de concepten van lichamelijkheid en identiteit in de moderne samenleving, met een focus op de invloed van de fitheidscultuur, de paradoxen van het gezondheidsideaal, de opkomst van voorspellende geneeskunde, de 'prothese-mens' en ethische vraagstukken rond biotechnologie en esthetische chirurgie. ### 4.1 Fitheidscultuur en gezondheidsobsessie De hedendaagse maatschappij wordt gekenmerkt door een toenemende medicalisering, waarbij de medische wereld steeds meer terreinen van ons leven beslaat. Dit uit zich in een constante mobilisatie om gezond te zijn en het lichaam in goede conditie te houden, wat kan leiden tot een plicht tot geluk. Het ideaal van geluk en fitheid moet dagelijks nagestreefd worden, wat ertoe kan leiden dat mensen 'in plaats van onbekommerd te genieten, het verbod tot een onderdeel van het genot hebben gemaakt' [39](#page=39). Dit therapeutisch ideaal van een fit en gezond lichaam kan uitgroeien tot een dwanggedachte, waarbij men geen methode onbeproefd laat om controle hierover te verkrijgen, wat mede de populariteit van alternatieve geneeskunde verklaart. De plicht tot geluk kan echter leiden tot ongelukkig zijn; hoe meer men bezig is met de gezondheid, hoe zieker men zich kan voelen [40](#page=40). De visie op het menselijk leven is verschoven: het leven is niet langer een lot, maar iets waaraan gewerkt kan en moet worden. Medische kunnen wordt een maatschappelijk moeten. De fitheidscultuur mobilieert het lichaam voor een gezond en medisch verantwoord leven, waarbij fitheid en fysieke paraatheid essentieel zijn. Er ontstaat een scheidslijn tussen 'goed' (zij die bewegen en aan zichzelf werken) en 'kwaad' (zij die het lichaam verwaarlozen). Ongezonde handelingen worden taboe, en het verzorgen van het lichaam wordt als vanzelfsprekend beschouwd. Hoewel niemand expliciet zegt dat men fit *moet* zijn, leeft men er wel naar [40](#page=40). > **Tip:** De maatschappelijke druk om gezond en fit te zijn, kan paradoxaal genoeg leiden tot meer ziektegevoel en stress, omdat het ideaal een constante inspanning vereist. ### 4.2 Autonomie als heteronomie #### 4.2.1 De paradox van het gezondheidsideaal De paradox van het gezondheidsideaal is dat het steeds meer streven naar gezondheid en vitaliteit juist leidt tot een veralgemening van het ziek-zijn. Ziek-zijn staat centraal: men is niet langer gezond tot het tegendeel bewezen is, maar ziek tot men gezond verklaard wordt – een bijna onmogelijke status. Als men zich de vraag stelt of men gezond is, heeft men zichzelf in feite ziek verklaard. Medische kunnen slaat om in een maatschappelijk moeten [40](#page=40). Vroeger werd gezondheid gedefinieerd als de afwezigheid van ziekte; nu wordt ziekte gezien als de afwezigheid van gezondheid. Socioloog D. Ehrenberg spreekt van 'La fatigue d’être soi' (de vermoeidheid om zichzelf te (moeten) zijn), een gevolg van de enorme druk om steeds over onszelf te beschikken. Deze druk om steeds te moeten kiezen en onszelf te zijn, leidt tot vermoeidheid [41](#page=41). Het culturele beeld van Narcissus weerspiegelt hoe de mens zichzelf bepaalt door subjectieve zelfconstructie en identiteit creëert in volledige onafhankelijkheid, waarbij men zichzelf ziet als de oorsprong van elke handeling. Dit wordt echter gekoppeld aan depressie. Pijn en lijden worden als kwalen beschouwd die getolereerd en bestreden moeten worden. L. Ferry ziet een overgang van 'hétero-sacrifice' (opoffering voor een groter subject zoals kerk of natie) naar 'auto-sacrifice' (zelfopoffering, waarbij de mens bij zichzelf is aangekomen en zichzelf construeert). De centrale vraag is of autonomie werkelijk is toegenomen met de plicht om altijd zelf te kiezen [41](#page=41). #### 4.2.2 Authenticiteit De belofte van authenticiteit, zowel op maatschappelijk als medisch vlak, kent een hardnekkige paradox: men moet voortdurend op authentieke wijze zichzelf zijn, maar het eigen 'zelf' komt steeds meer tot stand via middelen die vreemd zijn aan onszelf. Men heeft externe, niet-authentieke middelen nodig om het authentieke zelf te realiseren. Technologie speelt hierin een centrale rol. Het ideaal van authenticiteit verzet zich tegen elke bemiddeling van buitenaf, wat leidt tot de paradox dat authenticiteit en autonomie onbemiddeld leven impliceren, terwijl dit juist heteronomie inhoudt [41](#page=41). De filosoof JL. Nancy illustreert dit in 'De indringer': de menselijke identiteit is in haar intimiteit getekend door een vreemdheid; elk 'zelf' is blootgesteld aan een andersheid die aan het 'zelf' ontsnapt. Een harmonieuze identiteit, een 'zelf', bestaat niet zonder een bedreigende buitenwereld. Er is altijd iets in het 'zelf' aanwezig dat elke oorspronkelijkheid en eigenheid openbreekt. De titel zelf verwijst naar de 'indringer', prothese of interruptie die elk contact met onszelf constitueert, maar tegelijk de onmiddellijkheid van dat contact onmogelijk maakt doordat die indringer het 'zelf' fundamenteel tekent [41](#page=41). Autonomie als heteronomie houdt in dat niemand een natuurlijk leven leidt omdat we allemaal gemarkeerd of geraakt zijn door iets anders dan onszelf. Het eigen lichaam is ook altijd dat van een ander. Autonomie kan enkel bestaan door de aanwezigheid van heteronomie, waarbij 'ik' en 'ander' met elkaar verweven zijn [42](#page=42). > **Tip:** De zoektocht naar authenticiteit kan contraproductief werken; paradoxaal genoeg vereist het vaak externe middelen en invloeden om het 'echte zelf' te vinden. #### 4.2.3 Voorspellende geneeskunde Voorspellende geneeskunde is een nieuw medisch paradigma dat gericht is op het voorspellen en voorkomen van ziekten, in plaats van het afwachten van medische klachten. Het omvat medische technieken die gericht zijn op de prognose van toekomstige ziekten en preventie, zoals genetische tests. Dit medische fenomeen is gebaseerd op mogelijkheid in plaats van noodzakelijkheid en richt zich op gezondheidsrisico's, preventie en het zoeken naar mogelijke ziekten. Het initiatief ligt vaak bij de overheid en de gezondheidszorg stapt naar de patiënt toe. Preventieve onderzoeken staan centraal, met de kernbegrippen risico, toekomst en voorspellen [42](#page=42). Dit nieuwe paradigma tast de individuele autonomie aan. Voorspellen is gebaseerd op waarschijnlijkheidsuitspraken. Vroeger was geneeskunde klachtgebonden, waarbij het individu zich tot de gezondheidszorg wendde; nu wordt gezondheid omgeven door risicofactoren en indicatoren, met preventieve screenings en tests. Het gaat niet om de zekerheid ziek te worden, maar om de voorspelling van een bepaalde kans. De gezondheidszorg wordt een meer maatschappelijke aangelegenheid die de burger aanspreekt, en minder een privéscène waarin men autonome keuzes maakt [42](#page=42). > **Voorbeeld:** Genetische tests die een verhoogd risico op een bepaalde ziekte voorspellen, kunnen leiden tot preventieve maatregelen, maar tasten ook de gemoedsrust en het gevoel van onbezorgdheid aan. ### 4.3 Homo sapiens 2.0 #### 4.3.1 Het prothese-lichaam De mogelijkheid om ons lichaam aan te passen, zowel voor persoonlijke voorkeuren als voor technische verbeteringen, leidt tot de concept van een verbeterde versie van de mens: de 'prothese-mens'. Dit is een lichaam waarin onderdelen worden vervangen door kunstmatig aangemaakte stukken om prestaties te verbeteren, wat resulteert in 'Homo sapiens 2.0' [43](#page=43). Nieuwe medische mogelijkheden roepen actuele filosofische vragen op, en medische technologie heeft een grote invloed op onze manier van leven. Het kraken van de genetische code zou kunnen leiden tot een totale ommekeer in de socialiteit. De centrale vraag is waar de grenzen liggen van deze technologische ontwikkelingen [43](#page=43). Toepassingen van de evolutie van de genetische wetenschappen zijn onder andere genetisch gemanipuleerde organismen, het kweken van menselijke organen in dieren, en het kweken van menselijke huid en kraakbeen door bio-ingenieurs. Filosoof F. Fukuyama bespreekt in 'De nieuwe mens' bedreigingen voor ons huidige mensbeeld. Hij stelt dat de mens volledig door techniek doordrongen en eraan onderworpen kan worden, en dat biotechnologische mogelijkheden de mens naar eigen voorkeur kunnen kneden en wijzigen. Fukuyama gelooft dat de biotechnologische revolutie centraal zal staan in politiek belang en ons doen en laten zal bepalen, wat kan leiden tot een mens die weliswaar gelukkig is, maar niet langer mens is [43](#page=43). Fukuyama schetst drie scenario's: 1. **Neurofarmacologie:** De ontwikkeling van nieuwe geneesmiddelen, met name psychofarma zoals antidepressiva, roept de vraag op of ongelukkig zijn nog bestaat. Ook de ethiek rond abortus van gehandicapte foetussen wordt beïnvloed [43](#page=43). 2. **Stamcelonderzoek:** De mogelijkheid om elk menselijk onderdeel kunstmatig te genereren, kan leiden tot ziekenhuizen die evolueren tot 'wisselstukkenfabrieken'. Dit roept vragen op over ouder worden en sterven [43](#page=43). 3. **Prenatale screenings en selectie:** De mogelijkheid om embryo's te selecteren op basis van criteria zoals intelligentie en uiterlijk, verschuift van negatieve eugenetica (het wegselecteren van schadelijke erfelijke eigenschappen) naar positieve eugenetica (het zelf kiezen van nieuwe kenmerken om een 'nieuwe' mens te creëren) [43](#page=43). Fukuyama pleit voor een genuanceerde positie: anticiperen op toekomstige ontwikkelingen en de wenselijkheid van nieuwe middelen onderzoeken en maatschappelijk ter discussie stellen, in plaats van technieken af te wijzen [44](#page=44). #### 4.3.2 Esthetisch chirurgie en cosmetische farmacologie C. Elliott introduceert het concept "Better than well", wat inhoudt dat men dingen verbetert die medisch gezien als goed of voldoende worden beschreven. Cosmetische farmacologie omvat het ontwikkelen van medicijnen om zich beter te voelen zonder medische gronden. Sommige medicijnen met medische toepassingen worden gebruikt voor cosmetische doeleinden, ook al zijn ze niet strikt noodzakelijk. Een moeilijkheid hierbij is het afbakenen van de grens tussen wat medische gronden heeft en wat puur cosmetisch is. Er wordt steeds meer een beroep gedaan op medische wetenschappen om het 'zelf' te realiseren, wat vroeger niet als medisch fenomeen werd beschouwd [44](#page=44). Een bekend voorbeeld is 'apotemnophilia', beschreven door psycholoog J. Money. Apotemnophilia is de aantrekking tot de gedachte om een geamputeerde persoon te zijn. De nadruk ligt op identiteit en persoonlijkheid; de 'wannabe' voelt zich pas volledig bij het kwijtraken van een lichaamsdeel. Bestaande medische mogelijkheden worden zowel aangesproken om niet-functionerende als om goed functionerende lichaamsdelen te verwijderen. Dit illustreert dat een 'gebrek' zich soms ook kan manifesteren als een 'teveel' [44](#page=44). --- ## Veelgemaakte fouten om te vermijden - Bestudeer alle onderwerpen grondig voor examens - Let op formules en belangrijke definities - Oefen met de voorbeelden in elke sectie - Memoriseer niet zonder de onderliggende concepten te begrijpen

| Term | Definition | |------|------------| | Wijsbegeerte | Filosofie, de studie die zich bezighoudt met fundamentele vragen over het bestaan, kennis, waarden, rede, geest en taal. Het woord is afgeleid van het Griekse 'philosophia', wat 'liefde voor wijsheid' betekent. | | Etymologisch | Betrekking hebbend op de oorsprong en ontwikkeling van woorden, inclusief hun geschiedenis en betekenisveranderingen. Het is een tak van de taalkunde. | | Verwondering | Het gevoel van verbazing of nieuwsgierigheid dat vaak als startpunt van filosofisch onderzoek wordt gezien. Het ontstaat wanneer men de wereld om zich heen op een nieuwe manier beschouwt. | | Aporie | Een situatie in filosofische of logische redeneringen waarin men geen uitweg of oplossing kan vinden, vaak resulterend in een impasse of een staat van onzekerheid. | | Methodische twijfel | Een filosofische methode, zoals toegepast door Descartes, waarbij men systematisch aan alle mogelijke overtuigingen twijfelt om zo tot onbetwijfelbare kennis te komen. | | Logos | Een Grieks concept dat zowel 'woord', 'rede', 'logica' als 'principe' kan betekenen. In de filosofie verwijst het vaak naar de rationele orde van het universum of naar het vermogen tot redeneren. | | Polis | De oude Griekse stadstaat, die diende als een centrum voor politiek, sociaal en intellectueel leven. Het concept van de polis was cruciaal voor de ontwikkeling van de westerse filosofie en democratie. | | Humoresleer | Een oude medische theorie, oorspronkelijk uit de Griekse oudheid, die stelde dat gezondheid en ziekte werden bepaald door het evenwicht van vier lichaamssappen: bloed, slijm, zwarte gal en gele gal. | | Empirisch | Gebaseerd op waarneming en ervaring, in plaats van op theoretische of rationele speculatie. Empirische kennis wordt verkregen door zintuiglijke waarneming en experimenten. | | Teleologie | De filosofische leer die stelt dat natuurlijke fenomenen worden bepaald door hun doel of eindtoestand. Het idee dat alles in de natuur een inherente bedoeling of doel heeft. | | Metafysica | Een tak van de filosofie die zich bezighoudt met de fundamentele aard van de werkelijkheid, inclusief concepten als zijn, bestaan, tijd, ruimte, oorzaak en gevolg. | | Onbewogen beweger | Een concept, met name bij Aristoteles, dat verwijst naar een ultieme, onbewogen oorzaak van alle beweging in het universum. | | Subject | Het bewustzijn of de entiteit die waarneemt, denkt of handelt. In de filosofie verwijst het vaak naar het individu en zijn subjectieve ervaringen. | | Object | Alles wat waargenomen, gedacht of ervaren wordt door een subject. Het object staat tegenover het subject en is hetgeen waar de aandacht op gericht is. | | Biopolitiek | Een concept dat verwijst naar de wijze waarop politieke macht zich uitoefent op het leven van populaties, door het reguleren en beheren van biologische processen zoals gezondheid, geboorte en sterfte. | | Renaissance | Een periode in de Europese geschiedenis die gekenmerkt wordt door een heropleving van interesse in de klassieke oudheid, kunst, literatuur en wetenschap, en die leidde tot belangrijke veranderingen in het denken en de cultuur. | | Eugenetica | Een controversiële beweging die streeft naar de verbetering van het menselijk genenbestand door middel van selectieve voortplanting of genetische manipulatie. | | Homonoia | Een Grieks begrip dat "eenheid van geest" of "gelijke gedachte" betekent. Het werd gebruikt om een staat van harmonie en overeenstemming binnen een gemeenschap te beschrijven. |