samenvatting-wt-h3-lichaam.pdf

# De zintuigen en hun functie Zintuigen spelen een cruciale rol in het waarnemen van de omgeving, wat essentieel is voor overleving en gedrag, en werken samen met de hersenen en spieren om actie te coördineren [2](#page=2). ### 1.1 Rol van zintuigen voor overleving en waarneming Zintuigen stellen organismen in staat om hun omgeving waar te nemen, wat fundamenteel is voor overleving. Hun biologische functies omvatten het vermijden van gevaar, het verkrijgen van water en voedsel, en het zoeken naar een partner. Daarnaast spelen zintuigen een rol in non-verbale communicatie, zoals het uiten van emoties en het ervaren van genegenheid, evenals het opnemen van informatie en het genieten van ervaringen. Waarneming en gedrag zijn sterk met elkaar verbonden [2](#page=2) [3](#page=3). Voorbeelden van hoe zintuigen bijdragen aan overleving en interactie zijn: * Het ruiken van iets giftigs of bedorven [3](#page=3). * Het voelen van extreme hitte [3](#page=3). * Het bespelen van iemands zintuigen door uiterlijke verzorging of geur om aantrekkingskracht te creëren [3](#page=3). ### 1.2 Samenwerking tussen zintuigen, hersenen en spieren Zintuigen fungeren als ontvangers die reageren op prikkels zoals geluid en licht. Ze sturen informatie naar de hersenen via zintuigzenuwen, wat leidt tot gewaarwordingen. De hersenen vergelijken deze nieuwe informatie met bestaande kennis, waardoor de informatie betekenis krijgt. Vervolgens beslissen de hersenen of het lichaam actie moet ondernemen en sturen ze opdrachten naar specifieke spieren om samen te trekken, wat resulteert in gedrag. De communicatie tussen hersenen en spieren verloopt via bewegingszenuwen [3](#page=3). #### 1.2.1 De rol van het ruggenmerg en reflexen Een dikke bundel zenuwen, het ruggenmerg, loopt vanaf de hersenen langs de rug. Een reflex is een automatische reactie op een specifieke prikkel waarbij de zintuiglijke informatie via het ruggenmerg wordt "kortgesloten" en direct door het ruggenmerg en een bewegingszenuw wordt omgezet in actie, zonder tussenkomst van de hersenen. Een voorbeeld hiervan is het wegtrekken van de hand bij contact met een heet oppervlak [3](#page=3). ### 1.3 De belangrijkste zintuigen De belangrijkste zintuigen omvatten gezichtsvermogen, gehoor, reuk en gevoel. Het gevoel bestaat uit vier onderdelen: tastzin, warmtezintuigen, koudtezintuigen en pijnzintuigen [4](#page=4). #### 1.3.1 Onderscheid tussen prikkels, zintuigen en organen * **Organen**: Delen van een organisme die één of meerdere functies vervullen en uit diverse weefsels bestaan, zoals spier- en zenuwweefsel. De huid is een voorbeeld van een orgaan [4](#page=4). * **Zintuigen**: Gespecialiseerde zenuwcellen die gevoelig zijn voor specifieke prikkels en deze omzetten naar elektrische signalen [2](#page=2). * **Prikkel**: Een stimulus uit de omgeving waarop een zintuig kan reageren [2](#page=2). #### 1.3.2 Zicht Licht treedt het oog binnen via de pupil. De grootte van de pupil wordt geregeld door spiertjes die onwillekeurig samentrekken, waardoor de pupilreflex ontstaat. Bij veel licht wordt de pupil kleiner om overbelasting van het oog te voorkomen, en bij weinig licht wordt deze groter om zoveel mogelijk licht op te vangen. Beelden worden ondersteboven op het netvlies geprojecteerd, waarna de hersenen ze weer rechtop draaien. Het geprojecteerde beeld is kleiner dan het oorspronkelijke object door de lichtafbuiging van de lens [4](#page=4). Het netvlies bevat de daadwerkelijke zintuigen voor zicht: staafjes en kegeltjes [4](#page=4). * **Kegeltjes**: Verantwoordelijk voor de waarneming van kleuren. De gele vlek is een gebied op het netvlies met een hoge concentratie kegeltjes [4](#page=4). * **Staafjes**: Gevoelig voor lichtintensiteit en zorgen voor het waarnemen van zwart, wit en grijstinten (contrast), maar kunnen geen kleuren onderscheiden [4](#page=4). Het gebruik van twee ogen vergemakkelijkt het schatten van afstanden en dieptezicht [4](#page=4). #### 1.3.3 Gehoor en evenwichtsorgaan Het oor is opgebouwd uit drie delen: 1. **Uitwendig oor**: Omvat de oorschelp, gehoorgang en trommelvlies. De oorschelp vangt geluid op en leidt het naar de gehoorgang, waardoor het trommelvlies in trilling wordt gebracht. Oorsmeer helpt het trommelvlies soepel te houden [5](#page=5). 2. **Middenoor**: Bestaat uit de trommelholte met de drie gehoorbeentjes (hamer, aambeeld, stijgbeugel). Deze versterken de trillingen en geven ze door aan het binnenoor [5](#page=5). 3. **Binnenoor**: Bevat het slakkenhuis, dat trillingen omzet in elektrische signalen die via de gehoorzenuw naar de hersenen worden gestuurd [5](#page=5). Het slakkenhuis is een met vloeistof gevuld gangenstelsel. Trillingen, overgebracht via het trommelvlies en de stijgbeugel, laten de vloeistof in het slakkenhuis bewegen. Dit activeert haarcellen die elektrische signalen afgeven aan de hersenen, die deze interpreteren als geluid [5](#page=5). Het **evenwichtsorgaan** bestaat uit drie loodrecht op elkaar staande halfcirkelvormige kanalen, gevuld met vloeistof. In de wanden van deze kanalen bevinden zich gevoelige zintuigen met een haar en een steentje. Hoofdbewegingen zorgen ervoor dat de vloeistof en de steentjes bewegen, wat elektrische signalen naar de hersenen stuurt die opdrachten genereren om de spieren in balans te houden [5](#page=5). #### 1.3.4 Smaakzintuigen Er zijn vijf basissmaken te onderscheiden: zout, zoet, bitter, zuur en umami. Umami, de hartige smaak, is gekoppeld aan eiwitrijke voeding zoals vlees en sojasaus. Smaakpupillen zijn verspreid over de tong. Bij prikkeling door smaakstoffen geven de zintuigen een elektrisch signaal af aan de hersenen [6](#page=6). #### 1.3.5 Reukzintuigen Het reukzintuig bevindt zich in de gangen van de neus. De zintuigcellen zijn gevoelig voor vluchtige stoffen, zoals in parfum of benzine. Bij verkoudheid kunnen geurstoffen de gangen van de neus niet bereiken, wat de geurwaarneming beïnvloedt [6](#page=6). #### 1.3.6 Tastzintuigen Tastzintuigen zijn kleine, ovale orgaantjes die onder de huid liggen. Een lichte verandering in druk op de huid vervormt deze orgaantjes, die vervolgens elektrische signalen doorgeven. De vingertoppen en lippen zijn bijzonder gevoelig omdat ze een hoge concentratie van deze orgaantjes bevatten [6](#page=6). --- # Stevigheid, beweging en de bouw van het menselijk lichaam Dit onderdeel verklaart de structurele componenten van het menselijk lichaam, hun beschermende functies en de mechanismen van beweging. ### 2.1 De draagbalken van het lichaam De botten van de wervelkolom, schoudergordel, bekken en ledematen fungeren als de primaire draagbalken van het lichaam, essentieel om niet te bezwijken onder het eigen gewicht. De stevigheid van deze structuren is het grootst op de plekken waar de meeste kracht op wordt uitgeoefend [6](#page=6). #### 2.1.1 Structuur en functie van de wervelkolom De wervelkolom heeft een S-vorm, wat ervoor zorgt dat het zwaartepunt van het bovenlichaam net boven het bekken blijft, wat stabiliteit bevordert en omvallen voorkomt [6](#page=6). #### 2.1.2 De botten van de ledematen De pijpbeenderen in de ledematen, zoals de dijbenen, zijn aanzienlijk steviger en dikker dan de botten van de armen, zoals de opperarmbeenderen, omdat ze het hele lichaam moeten dragen. Deze pijpbeenderen hebben een specifieke vorm met knobbelige uiteinden gevuld met beenblokjes, en een dunner tussengedeelte dat aan de buitenkant stevig is met beenmateriaal, maar een holle kern heeft. Deze constructie zorgt voor zowel stevigheid als lichtgewicht, wat bewegingsmogelijkheden ten goede komt. Slechts op de plaatsen waar grootste krachten worden opgevangen, is beenmateriaal aanwezig. Het beenmerg, aanwezig in de bovenste delen van de pijpbeenderen, speelt een rol in de vorming van botweefsel en bloedcellen [6](#page=6). ### 2.2 Bescherming van vitale organen De ribbenkast, schedel en wervelkolom bieden essentiële bescherming aan vitale organen [7](#page=7). #### 2.2.1 De ribbenkast De ribbenkast, bestaande uit wervels, ribben en het borstbeen, omsluit het hart en de longen [7](#page=7). #### 2.2.2 De schedel De schedel, gevormd door meerdere vergroeide botten, beschermt de hersenen als een helm. Daarnaast zorgt de aangezichtsschedel voor bescherming van de ogen en de gehoor- en evenwichtsorganen via de oogkassen [7](#page=7). #### 2.2.3 De wervelkolom De wervelkolom vormt een stevige maar bewegelijke holle buis die het ruggenmerg omgeeft, en beschermt tevens zintuig- en bewegingszenuwen [7](#page=7). ### 2.3 Beweging van ledematen De beweging van armen en benen is het resultaat van de samenwerking tussen botten, gewrichten en spieren, waarbij een hefboomwerking rondom de gewrichten wordt benut [8](#page=8). #### 2.3.1 Skeletonderdelen betrokken bij beweging Armen en benen zijn via grote, platte botten – de schouderbladen voor de armen en het bekken voor de benen – verbonden met de wervelkolom. Dicht bij de wervelkolom bevinden zich dikke en lange pijpbeenderen (opperarmbeen en dijbeen). In de onderarm (ellepijp en spaakbeen) en het onderbeen (scheenbeen en kuitbeen) bevinden zich twee parallelle pijpbeenderen. De ledematen eindigen in handen en voeten, die uit kleine botjes bestaan [8](#page=8). #### 2.3.2 Gewrichten: de verbindingsstukken Botten zijn met elkaar verbonden door gewrichten, die zowel stevigheid bieden als beweging mogelijk maken [8](#page=8). * **Scharniergewricht:** Maakt beweging in slechts één richting mogelijk en blokkeert alle andere richtingen. Voorbeelden zijn de elleboog, knie en de gewrichten tussen de vingerkootjes [8](#page=8). * **Kogelgewricht:** Bestaat uit een kogelvormig deel en een komvormig deel, wat veel bewegingsvrijheid en draaibewegingen in alle richtingen toelaat. Voorbeelden zijn de schouder- en heupgewrichten, en de gewrichten aan de basis van de vingers en tenen [8](#page=8). * **Zadelgewricht:** Kenmerkend voor de duim, maakt beweging in twee richtingen mogelijk [8](#page=8). #### 2.3.3 Spieren: de bewegers Skeletspieren, ook wel dwarsgestreepte spieren genoemd vanwege hun uiterlijk onder de microscoop, zijn rondom de gewrichten in armen en benen gesitueerd en via pezen aan het skelet aangehecht [8](#page=8). * **Hefboomwerking:** Bijvoorbeeld, het optillen van de onderarm gebeurt door rotatie rond het scharniergewricht van de elleboog, wat een voorbeeld is van hefboomwerking [8](#page=8). * **Antagonisten:** Spieren die rondom een gewricht werken in tegengestelde paren, zoals een buigspier en een strekspier [8](#page=8). * **Willekeurige spieren:** Spieren waarover de wil controle heeft [8](#page=8). * **Gladde/onwillekeurige spieren:** Komen voor in de wanden van bloedvaten, luchtwegen en het spijsverteringskanaal en werken automatisch [8](#page=8). > **Tip:** Begrijp de verschillende typen gewrichten en de specifieke functies die ze mogelijk maken, dit is cruciaal voor het begrijpen van beweging. > **Tip:** Onthoud dat spieren altijd in paren werken (antagonisten) om beweging te genereren. --- # Spijsvertering, voeding en gezondheid Dit gedeelte beschrijft de essentiële processen van spijsvertering, de functies van diverse voedingsstoffen, en de impact van voeding op gezondheid, inclusief welvaartsziekten [9](#page=9). ### 3.1 De spijsvertering: een proces van afbraak en opname De spijsvertering omvat het mechanisch en chemisch verkleinen van voedsel tot opneembare bouwstenen, de opname van deze voedingsstoffen, en de uitscheiding van onverteerbare resten [9](#page=9). #### 3.1.1 Mechanische spijsvertering Mechanische spijsvertering begint met het kauwen van voedsel met het gebit, waarbij snijtanden, hoektanden en kiezen verschillende functies vervullen bij het afbijten, scheuren, pletten en vermalen. Na het slikken wordt voedsel via de slokdarm naar de maag gevoerd door darmperistaltiek, een samentrekking van spieren die de voedselbrok voortduwen. De huig en het strottenhoofdklepje sluiten de neusholte en luchtpijp af om te voorkomen dat voedsel in de verkeerde weg terechtkomt [10](#page=10) [9](#page=9). #### 3.1.2 Chemische/enzymatische spijsvertering Chemische spijsvertering is het splitsen van voedsel in afzonderlijke bouwstenen door enzymen. Enzymen zijn stoffen die andere stoffen kunnen afbreken zonder zelf te veranderen. Ze zijn specifiek voor de afbraak van koolhydraten, eiwitten en vetten tot respectievelijk glucose, aminozuren en glycerol/vetzuren. Deze enzymen worden geproduceerd in de speekselklieren, maag, alvleesklier en dunne darm. Koolhydraatvertering begint al in de mond. Eiwitvertering vindt voornamelijk in de maag plaats. Vetvertering begint na de maag; gal, geproduceerd door de lever en opgeslagen in de galblaas, emulgeert vetten in kleine druppels, waarna enzymen deze verder kunnen afbreken [10](#page=10). #### 3.1.3 Bacteriële spijsvertering van vezels Vezels worden niet afgebroken in de dunne darm en bereiken de dikke darm ongeschonden. Hier worden ze deels verteerd door nuttige bacteriën, de darmflora [10](#page=10). #### 3.1.4 Opname van voedingsstoffen De bouwstenen van voedsel worden voornamelijk opgenomen in het bloed via haarvaten in de dunne darm. Darmvlokken vergroten het absorptieoppervlak van de darm aanzienlijk, wat een efficiënte opname van voedingsstoffen bevordert. In de dikke darm wordt overtollig water aan de spijsbrij onttrokken, waardoor ontlasting een vaste vorm krijgt. Diarree treedt op wanneer de dikke darm niet goed functioneert [10](#page=10) [11](#page=11). #### 3.1.5 Uitscheiding van onverteerbare stoffen Onverteerbare voedingsstoffen en afvalstoffen worden uitgescheiden via de nieren (urine), de huid (zweet) en de longen (uitademing). Ontlasting wordt opgeslagen in de endeldarm en verlaat het lichaam via de anus [11](#page=11). ### 3.2 Voedingsstoffen en hun functies Voedingsstoffen worden ingedeeld in vier hoofdcategorieën: bouwstoffen, brandstoffen/energieleverende stoffen, beschermende stoffen en ballaststoffen [11](#page=11). #### 3.2.1 Bouwstoffen Bouwstoffen zijn essentieel voor groei, onderhoud en herstel van het lichaam. Belangrijke bouwstoffen zijn onder andere [11](#page=11): * **Water:** Het lichaam bestaat voor 60% uit water [11](#page=11). * **Calcium:** Cruciaal voor de opbouw van harde weefsels zoals skelet, tanden en nagels. Kinderen hebben extra calcium nodig [11](#page=11). * **IJzer:** Een bestanddeel van hemoglobine, de zuurstofbindende kleurstof in het bloed. Tekorten leiden tot bloedarmoede met symptomen als vermoeidheid en spierkramp. Vrouwen hebben door menstruaties meer ijzer nodig [11](#page=11). * **Fluoride:** Nodig voor de opbouw van botten en tandglazuur [11](#page=11). #### 3.2.2 Brandstoffen/energieleverende stoffen Deze stoffen worden in het lichaam verbrand om energie te leveren voor lichaamsactiviteiten door middel van dissimilatie, waarbij energie vrijkomt. De belangrijkste zijn koolhydraten, vetten en eiwitten [11](#page=11). * **Koolhydraten:** Een verzamelnaam voor suikers, zoals zetmeel. Ze bestaan uit lange ketens van glucosemoleculen en worden als eerste en in de grootste hoeveelheid verbrand [11](#page=11). * **Vetten:** Vetverbranding vindt plaats wanneer koolhydraten uitgeput zijn. Vetten leveren per gram de meeste energie. Melkzuur kan hierbij vrijkomen en spierpijn veroorzaken [11](#page=11). * **Eiwitten:** Eiwitverbranding vindt pas plaats wanneer koolhydraten en vetten zijn verbruikt [11](#page=11). De ideale energiebalans voor energiegebruik is ongeveer 50% koolhydraten, 35-40% vetten en 10-15% eiwitten [12](#page=12). #### 3.2.3 Beschermende stoffen Dit omvat vitamines en mineralen, die essentieel zijn voor het goed functioneren van lichaamsprocessen en het gezond blijven. Het lichaam kan de meeste vitamines niet zelf aanmaken, behalve vitamine D via blootstelling aan zonlicht. Vitamines B en C worden niet opgeslagen en moeten dagelijks worden geconsumeerd [12](#page=12). #### 3.2.4 Ballaststoffen Ballaststoffen, ook wel voedingsvezels genoemd (vooral uit fruit en groenten), zijn niet makkelijk verteerbaar. Ze bevorderen echter wel de darmperistaltiek en dragen bij aan een snelle afvoer van schadelijke stoffen uit de darmen [12](#page=12). #### 3.2.5 Stofwisseling Stofwisseling omvat zowel dissimilatie (afbraak van voedingsstoffen voor energie) als assimilatie (opbouw van complexere stoffen uit kleinere moleculen, zoals DNA, eiwitten en celmembranen) [12](#page=12). ### 3.3 Voeding en gezondheid Gezondheid is sterk afhankelijk van het algehele voedingspatroon en niet van individuele voedingsmiddelen. Een verstoord evenwicht door langdurig tekort of overschot aan voedingsstoffen of energie kan leiden tot gezondheidsproblemen [12](#page=12) [9](#page=9). #### 3.3.1 Welvaartsziekten Welvaartsziekten worden vaak veroorzaakt door een verstoorde energiebalans, waarbij de energieopname het energieverbruik overstijgt [12](#page=12). * **Overgewicht:** Ontstaat door een verstoorde energiebalans waarbij het lichaam te veel energie opslaat, vaak in combinatie met een inactieve levensstijl [12](#page=12). * **Hart- en vaatziekten:** Veroorzaakt door dichtslibben van bloedvaten door hoog cholesterol. Cholesterol is een vetachtige stof die het lichaam zelf aanmaakt en nodig heeft voor onder andere het zenuwstelsel en hormonen. Wanneer bloedvaten dichtslibben (aderverkalking/arteriosclerose), kan dit leiden tot orgaanschade en hartinfarcten. Het eten van onverzadigde plantaardige vetten kan helpen het cholesterol te verlagen, terwijl dierlijke vetten het kunnen verhogen [13](#page=13). * **Cariës en tanderosie:** Gaatjes (cariës) worden veroorzaakt door bacteriën die koolhydraten omzetten in zuren, wat het tandglazuur verzacht. Dit kan worden voorkomen door minder vaak te snoepen, te poetsen om tandplak te verwijderen, en te poetsen met fluoridetandpasta om het glazuur te versterken [13](#page=13). * **Hoge bloeddruk:** Kan worden veroorzaakt door een hoog zoutgebruik. Langdurig hoge bloeddruk kan leiden tot beschadiging van bloedvaatjes en organen [13](#page=13). * **Diabetes/suikerziekte:** Het lichaam kan de bloedsuikerspiegel niet goed reguleren, vaak door problemen met insulineproductie of -gevoeligheid. Insuline wordt aangemaakt in de alvleesklier en stimuleert de opname van glucose door lever en spieren. Glucagon zorgt juist voor de afgifte van glucose uit deze weefsels aan het bloed. Bij diabetes blijft het suikergehalte hoog, wat kan leiden tot aderverharding. Type 1 diabetespatiënten maken helemaal geen insuline aan en hebben injecties nodig [13](#page=13). * **Alvleesklier- en leveraandoening:** Overmatig alcoholgebruik kan deze organen beschadigen, omdat de lever een beperkte capaciteit heeft om alcohol te verwerken [13](#page=13). #### 3.3.2 De Schijf van vijf De Schijf van vijf is een richtlijn die mensen helpt voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen en welvaartsziekten te voorkomen. De belangrijkste componenten zijn [14](#page=14): * **Groenten en fruit:** Leveranciers van vitamines, mineralen en vezels [14](#page=14). * **Brood, granen en aardappelen:** Bronnen van koolhydraten en vezels [14](#page=14). * **Vlees, vis, peulvruchten en zuivel:** Leveranciers van eiwitten [14](#page=14). * **Drinken:** Essentieel voor de lichaamsprocessen [14](#page=14). * **Boter, olie en vetten:** Bronnen van vetten [14](#page=14). Sauzen, snacks en snoep zijn minder belangrijk in de Schijf van vijf en leveren voornamelijk extra calorieën zonder veel voedingsstoffen [14](#page=14). **Spelregels volgens de Schijf van vijf:** 1. Eet gevarieerd [14](#page=14). 2. Eet niet te veel en beweeg [14](#page=14). 3. Eet minder verzadigd vet [14](#page=14). 4. Eet veel groente, fruit en brood [14](#page=14). 5. Eet veilig [14](#page=14). --- # Ademhaling, bloedsomloop en afweer Dit deel van de stof behandelt de essentiële systemen die betrokken zijn bij het transport van zuurstof en voedingsstoffen, het afvoeren van afvalstoffen, en de verdediging van het lichaam tegen ziekteverwekkers. ### 4.1 Het ademhalingsstelsel Het ademhalingsstelsel is verantwoordelijk voor de gasuitwisseling tussen het lichaam en de omgeving, waarbij zuurstof wordt opgenomen en koolstofdioxide wordt afgevoerd [15](#page=15). #### 4.1.1 De luchtwegen Lucht komt via de neus en mond binnen en passeert de luchtpijp, die zich vertakt in twee bronchiën. Deze bronchiën leiden naar de longen, die gevuld zijn met talloze kleine longblaasjes. In deze longblaasjes vindt de cruciale gaswisseling plaats [15](#page=15). #### 4.1.2 Inademen Het inademen is een actief proces waarbij de borstholte wordt vergroot, wat resulteert in het aanzuigen van verse lucht. Dit gebeurt op twee manieren [15](#page=15): * De spieren tussen de ribben (tussenribspieren) trekken de ribbenkast naar voren en omhoog [15](#page=15). * Het middenrif, een koepelvormige spierplaat onderin de borstholte, trekt samen en vlakt af [15](#page=15). Door de vergroting van de borstholte worden de longen uitgerekt, waardoor de luchtdruk binnen de longen lager wordt dan de omgevingsdruk. Dit drukverschil zorgt ervoor dat verse lucht de longen instroomt [15](#page=15). #### 4.1.3 Uitademen Uitademen is een passief proces waarbij de borstholte kleiner wordt doordat de tussenribspieren en het middenrif zich ontspannen. De ribbenkast zakt door zwaartekracht naar beneden en het middenrif komt omhoog. De elasticiteit van de longen perst vervolgens de lucht naar buiten. Dit proces voert overtollig koolstofdioxide en waterdamp af [15](#page=15). ### 4.2 Het bloedvatenstelsel Het bloedvatenstelsel fungeert als het transportsysteem van het lichaam, bestaande uit een netwerk van bloedvaten [16](#page=16). #### 4.2.1 Bloedcomponenten en hun functies Bloed is een waterige substantie die verschillende soorten cellen bevat: * **Rode bloedcellen:** Bevatten hemoglobine, een eiwit met ijzer, dat essentieel is voor het binden en transporteren van zuurstof. Andere stoffen, zoals koolstofdioxide en opgenomen voedingsstoffen, lossen op in het waterige deel van het bloed [16](#page=16). * **Witte bloedcellen:** Maken deel uit van het afweersysteem. Sommige vallen ziekteverwekkers direct aan, terwijl andere antistoffen produceren om ze indirect onschadelijk te maken [16](#page=16). * **Bloedplaatjes:** Spelen een rol bij de bloedstolling na verwondingen [16](#page=16). #### 4.2.2 Getransporteerde stoffen Het bloed transporteert diverse belangrijke stoffen door het lichaam: 1. Zuurstof van de longen naar de rest van het lichaam [16](#page=16). 2. Koolstofdioxide van het lichaam naar de longen [16](#page=16). 3. Voedingsstoffen van de dunne darm naar de rest van het lichaam [16](#page=16). 4. Afvalstoffen van de rest van het lichaam naar de nieren voor uitscheiding [16](#page=16). 5. Antistoffen [16](#page=16). 6. Hormonen, die belangrijke lichaamsprocessen reguleren zoals groei en ontwikkeling [16](#page=16). #### 4.2.3 Bloedvaten: slagaders, aders en haarvaten Het hart pompt het bloed in beweging [16](#page=16). * **Slagaders (arteriën):** Voeren bloed van het hart naar de rest van het lichaam [16](#page=16). * **Aders (venen):** Voeren bloed terug naar het hart [16](#page=16). * **Haarvaten (capillairen):** Een fijn netwerk van zeer nauwe bloedvaatjes dat aders en slagaders verbindt. In de haarvaten vindt de uitwisseling plaats van zuurstof en voedingsstoffen naar de lichaamscellen, en van koolstofdioxide en afvalstoffen naar het bloed [16](#page=16). Warmte wordt ook doorgegeven via het bloed, en zweet zorgt voor verkoeling door afgifte via zweetklieren [16](#page=16). #### 4.2.4 De dubbele bloedsomloop Het menselijk lichaam bezit een dubbele bloedsomloop, waarbij het hart in twee helften werkt: één pompt bloed naar de longen en de andere pompt bloed van de longen naar het lichaam [17](#page=17). 1. De rechterkant van het hart pompt zuurstofarm bloed naar de longen via de longslagader [17](#page=17). 2. De longslagader vertakt zich tot een haarvatnetwerk rond de longblaasjes, waar gaswisseling plaatsvindt: zuurstof wordt opgenomen en koolstofdioxide wordt afgegeven aan de longen [17](#page=17). 3. De haarvaten vloeien samen tot de longader, die zuurstofrijk bloed terugbrengt naar de linkerkant van het hart [17](#page=17). 4. De linkerkant van het hart pompt zuurstofrijk bloed via de aorta naar de rest van het lichaam [17](#page=17). 5. Belangrijke organen ontvangen zuurstofrijk bloed via eigen slagaders die uit de aorta ontspringen en zich tot haarvaten vertakken, waar zuurstof en voedingsstoffen worden afgegeven [17](#page=17). 6. Haarvaten verzamelen zich tot aders, die samenkomen in de holle ader en zuurstofarm bloed terugvoeren naar de rechterkant van het hart [17](#page=17). #### 4.2.5 Inspanning en rust Tijdens inspanning verbruiken spieren meer energie, wat een verhoogde zuurstofbehoefte met zich meebrengt. De hartslag en ademhaling versnellen automatisch om de zuurstofopname en -transport te verhogen. Adrenaline, een hormoon dat vrijkomt bij stress, versnelt de ademhaling en hartslag, verhoogt de bloedtoevoer en geeft glucose af aan het bloed, wat het lichaam voorbereidt op vechten of vluchten. Voldoende beweging stimuleert de longfunctie en hartfunctie [15](#page=15) [17](#page=17). ### 4.3 Het afweersysteem Het afweersysteem is een complex verdedigingsmechanisme dat het lichaam beschermt tegen ziekteverwekkers [18](#page=18). #### 4.3.1 Functie en geheugen Het afweersysteem houdt ziekteverwekkers, zoals virussen en bacteriën, buiten het lichaam en ruimt ze op als ze toch binnendringen. Het bouwt een "geheugen" op van eerdere confrontaties, waardoor het bij een volgende aanval sneller kan reageren. Als het systeem herstelt na een infectie, wordt men weer beter [18](#page=18). #### 4.3.2 Linies van afweer Het afweersysteem werkt met drie linies: * **Fysieke barrière:** Gevormd door de huid en slijmvliezen (mond, neus, longen, vagina) die voorkomen dat ziekteverwekkers het lichaam binnendringen. Een doorbroken barrière verhoogt het infectierisico [18](#page=18). * **Chemische barrière:** Talg- en zweetklieren scheiden stoffen af die zorgen voor een lage zuurgraad, wat schadelijk is voor ziekteverwekkers. Tranen, speeksel en slijm voorkomen hechting van ziekteverwekkers en bevatten antimicrobiële stoffen. Slijm in de longen wordt met trilhaartjes naar buiten gewerkt (hoesten/niezen), waarna het doorslikken naar de maag met zijn lage zuurgraad de ziekteverwekkers doodt [18](#page=18). * **Algemene afweer:** Gevolgd door witte bloedcellen die lichaamsvreemde stoffen aanvallen [18](#page=18). * **Specifieke afweer:** Richt zich op ziekteverwekkers, kankercellen en virus-geïnfecteerde cellen [19](#page=19). #### 4.3.3 Specifieke afweer: T-cellen en B-cellen Binnen de specifieke afweer zijn er twee hoofdtypen witte bloedcellen: * **T-cellen:** Vernietigen lichaamscellen die geïnfecteerd zijn door ziekteverwekkers. T-cellen worden aangemaakt en getraind in de thymus om onderscheid te maken tussen lichaamseigen en -vreemd [19](#page=19). * **B-cellen:** Vallen ziekteverwekkers direct aan door antistoffen te produceren. Er zijn miljoenen soorten antistoffen, elk specifiek voor een bepaalde lichaamsvreemde stof. Binding van antistoffen maakt de ziekteverwekker onschadelijk en zorgt voor snellere herkenning door andere witte bloedcellen. Een deel van de B-cellen wordt geheugencellen die zorgen voor een snelle immuunreactie bij herbesmetting. B-cellen worden aangemaakt in het beenmerg [19](#page=19). #### 4.3.4 Het lymfestelsel Het lymfestelsel transporteert witte bloedcellen en lichaamsvreemde stoffen naar lymfeklieren, milt, amandelen en plaques van Peyer, waar afweerreacties worden opgewekt. Lymfeklieren kunnen opzwellen bij een hevige infectie, omdat ze actief zijn in de voorbereiding van de afweerreactie. Lymfevaten transporteren lymfevocht, een witte vloeistof die vrijkomt bij schaafwonden en die helpt bij het afweersysteem [19](#page=19). #### 4.3.5 Ziekte en infectie Een infectie kan leiden tot een lokale ontsteking of ziekte [19](#page=19). * **Ontstekingsreactie:** Beschadigde cellen geven signalen af die witte bloedcellen naar de wond lokken. De bloedtoevoer naar de wond neemt toe, wat leidt tot roodheid en warmte. Verhoogde bloeddruk in de haarvaten veroorzaakt zwelling. Meer signalen verwijden bloedvaten en maken wanden doorlaatbaarder, waardoor meer witte bloedcellen de infectie bereiken. Pus, een gele vloeistof bestaande uit witte bloedcellen en bacteriën, kan zich vormen op de ontstekingsplek [19](#page=19) [20](#page=20). * **Behandeling van infecties:** Bacteriële infecties zijn behandelbaar met antibiotica. Virale infecties hebben geen geneesmiddel; het lichaam moet deze zelf bestrijden, hoewel virusremmers bestaan voor ernstige virussen. Koorts (lichaamstemperatuur boven 38 graden Celsius) kan infecties bestrijden doordat de bloedsomloop sneller gaat (meer witte bloedcellen) en weefsels sneller herstellen. Koortswerende middelen zijn bijvoorbeeld ibuprofen en paracetamol [20](#page=20). #### 4.3.6 Vaccinatie Vaccinatie misleidt het afweersysteem door een dode of verzwakte vorm van een ziekteverwekker in te spuiten. Dit wekt een afweerreactie op en zorgt ervoor dat de ziekteverwekker in het geheugen wordt opgenomen. Bij een confrontatie met de echte ziekteverwekker reageert het lichaam sneller, waardoor het immuun is voor de ziekte. Veel kinderziekten, zoals mazelen en bof, zijn infectieziekten waar men na doorgemaakte ziekte of vaccinatie immuun voor wordt. Epidemieën ontstaan wanneer grote groepen mensen tegelijkertijd besmet raken [20](#page=20). #### 4.3.7 Allergieën Een allergie is een fout van het afweersysteem, waarbij het ongevaarlijke stoffen (zoals huisstofmijt of pollen) aanziet voor ziekteverwekkers en deze in het geheugen opslaat. Bij elke volgende blootstelling leidt dit tot een allergische reactie. Hoewel meestal onschuldig, kunnen allergieën levensbedreigend zijn, zoals een anafylactische shock bij pinda- of wespenallergie door te veel histamine, wat leidt tot vaatverwijding en een gevaarlijk lage bloeddruk. Mensen met dergelijke allergieën gebruiken een adrenalinepen [18](#page=18) [20](#page=20). --- # Voortplanting, seksuele ontwikkeling en erfelijkheid Dit gedeelte behandelt de voortplantingsprocessen, de ontwikkeling van seksualiteit bij kinderen en de principes van erfelijkheid [21](#page=21) [23](#page=23). ### 5.1 Voortplanting en conceptie De mogelijkheid tot bevruchting is afhankelijk van het moment van de ovulatie en de levensduur van de eicel en zaadcel. De eicel is na de ovulatie ongeveer één dag levensvatbaar, terwijl zaadcellen twee tot drie dagen kunnen overleven. Dit betekent dat seksuele gemeenschap tot drie dagen vóór de ovulatie en tot één dag na de ovulatie tot bevruchting kan leiden, wat resulteert in een vruchtbare periode van ongeveer vier dagen [21](#page=21) [22](#page=22). #### 5.1.1 Mannelijke voortplantingsorganen en zaadproductie De zaadballen produceren zaadcellen die vervolgens worden opgeslagen in de bijballen. De zaadblaasjes en de prostaat produceren vloeistof die het zaad verdunt en de zaadcellen van voedingsstoffen voorziet, waardoor deze mobiel worden. Tijdens de ejaculatie vloeien deze secreties via de zaadleiders naar de urinebuis [21](#page=21). #### 5.1.2 Vrouwelijke voortplantingsorganen en ovulatie Vanaf de puberteit beschikken vrouwen over honderdduizenden eicellen in de eierstokken. Ongeveer eens per 28 dagen wordt één eicel vrijgegeven uit een van de eierstokken tijdens de eisprong (ovulatie) [21](#page=21). #### 5.1.3 Bevruchting en zwangerschap Na de ovulatie wordt de eicel opgevangen door de trechtervormige opening van een eileider. Trilhaartjes transporteren de eicel richting de baarmoeder. Bevruchting vindt doorgaans plaats aan het begin van de eileider, nabij de eierstok [22](#page=22). * **Embryo en foetus:** Het ongeboren kind wordt de eerste twee maanden een embryo genoemd, daarna evolueert het tot een foetus [22](#page=22). * **Placenta (moederkoek):** Het embryo/foetus verkrijgt zuurstof en voedingsstoffen via de navelstreng vanuit de placenta, die is verbonden met het bloedvatenstelsel van de moeder. Afvalstoffen en koolstofdioxide worden ook via de placenta aan de moeder overgedragen. De bloedstromen van moeder en kind ontmoeten elkaar in de placenta, gescheiden door een dunne wand, waardoor uitwisseling van stoffen mogelijk is, maar grotere moleculen en bloedcellen niet. De placenta verlaat het lichaam na de geboorte van het kind en wordt de nageboorte genoemd [21](#page=21) [22](#page=22). #### 5.1.4 Menstruatie Indien de eicel niet wordt bevrucht, stoot het lichaam ongeveer 14 dagen na de ovulatie het baarmoederslijmvlies af, wat resulteert in menstruatie [22](#page=22). ### 5.2 Seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA's) SOA's kunnen worden voorkomen door het gebruik van voorbehoedsmiddelen [21](#page=21). * **HIV (aids):** Wordt overgedragen via bloed-bloed of bloed-sperma contact. Condoms worden aanbevolen bij vaginale en anale gemeenschap, waarbij extra voorzichtigheid en glijmiddel bij anale seks geboden is. Orale gemeenschap is minder risicovol, mits er geen sperma in de mond komt. De concentratie van het virus is lager in voorvocht en vaginaal vocht. Speeksel kan het virus inactiveren [23](#page=23). * **Chlamydia:** Een veelvoorkomende SOA, vooral bij jonge vrouwen, veroorzaakt door een bacterie die vaginaal, oraal of anaal kan worden overgedragen [23](#page=23). * **Symptomen bij vrouwen:** Meer of afwijkende afscheiding, pijn bij plassen, abnormaal bloedverlies, pijn bij geslachtsgemeenschap en pijn in de onderbuik [23](#page=23). * **Symptomen bij mannen:** Waterige afscheiding 's ochtends en pijn bij plassen [23](#page=23). * Chlamydia is goed behandelbaar, maar onbehandeld kan het tot onvruchtbaarheid leiden. Het verraderlijke is dat het vaak weinig tot geen klachten geeft [23](#page=23). #### 5.2.1 Spiraaltje Een spiraaltje is geen voorbehoedsmiddel in de zin dat het bevruchting voorkomt, maar het verhindert de innesteling van een eventueel ontstane embryo in het baarmoederslijmvlies, waardoor zwangerschap wordt voorkomen [23](#page=23). ### 5.3 Seksuele ontwikkeling bij kinderen Seksuele ontwikkeling omvat diverse aspecten, waaronder lichamelijkheid, voortplanting, gevoelens van vriendschap en liefde, verliefdheid, rolpatronen, en waarden en normen. Het is belangrijk om deze onderwerpen te bespreken met kinderen naarmate ze ermee bezig zijn [23](#page=23). * **Peuters (2-4 jaar):** Ontwikkeling van sekse-identiteit, ontdekking van eigen en andermans lichaam, uiterlijk en gedrag. Sekserolgedrag kan vanaf 3 jaar aanwezig zijn. Ze ontdekken de impact van "vieze woorden" [24](#page=24). * **Kleuters (4-6 jaar):** Verkennen van eigen en andermans lichaam, vertalen van behoeften in spel (bv. dokterje, vader/moeder spelen). Ze tonen interesse in het voortplantingsverhaal, maar interpreteren dit vaak nog egocentrisch (bv. zaadjes worden ingeslikt). Verliefdheid is gelijk aan vriendschap [24](#page=24). * **Kinderen (6-8 jaar):** Een seksuele latente periode, waarbij de interesse in seksualiteit lijkt af te nemen. Verliefdheden beginnen een rol te spelen, maar hebben nog weinig met lichamelijk gedrag te maken [24](#page=24). * **Kinderen (8-10 jaar):** Gevoelens en verliefdheid worden belangrijker. Seksuele voorkeur wordt verkend. Seksuele spelletjes, zoals het bekijken en betasten van lichaamsdelen, kunnen voorkomen. Heteroseksualiteit wordt over het algemeen meer geaccepteerd dan homoseksualiteit [24](#page=24). * **Kinderen (10-12 jaar):** Beginnende puberteit. Meisjes kunnen voor het eerst menstrueren, jongens kunnen hun eerste zaadlozing hebben. Meisjes ontwikkelen zich vaak sneller dan jongens. Interesse in volwassen seksualiteit kan toenemen, maar soms ook gepaard gaan met preutsheid [24](#page=24). ### 5.4 De puberteit De puberteit wordt gekenmerkt door lichamelijke veranderingen onder invloed van geslachtshormonen, die leiden tot de ontwikkeling van secundaire geslachtskenmerken [25](#page=25). #### 5.4.1 Lichamelijke veranderingen bij jongens Secundaire geslachtskenmerken bij jongens zijn onder andere schaamhaar, baardgroei, een lagere stem, spierontwikkeling en de aanmaak van zaadcellen. Hypofyse hormonen stimuleren de zaadballen om testosteron aan te maken, wat zorgt voor zaadproductie en de activiteit van zaadblaasjes en prostaat [25](#page=25). #### 5.4.2 Lichamelijke veranderingen bij meisjes Secundaire geslachtskenmerken bij meisjes omvatten borstontwikkeling, bredere heupen, de aanmaak van eicellen en menstruatie. Hypofyse hormonen stimuleren de eierstokken om oestrogeen te produceren, wat het baarmoederslijmvlies voorbereidt op zwangerschap, de menstruatiecyclus reguleert en secundaire geslachtskenmerken ontwikkelt. De hypofyse zorgt er ook voor dat het follikel na de eisprong zich ontwikkelt tot het gele lichaam, dat progesteron aanmaakt. Progesteron is het zwangerschapshormoon dat het baarmoederslijmvlies intact houdt tijdens de zwangerschap [25](#page=25). ### 5.5 Erfelijkheid Erfelijke eigenschappen zijn opgeslagen in het DNA, dat zich in de kern van elke cel bevindt in de vorm van chromosomen. Een menselijke cel bevat 23 paar chromosomen, waarvan er één van de vader en één van de moeder afkomstig is. Het 23ste paar zijn de geslachtschromosomen: X-chromosoom (vrouwelijk) en Y-chromosoom (mannelijk). Een gen is een klein deeltje DNA dat een code bevat voor een erfelijke eigenschap. Genen kunnen dominant of recessief zijn [26](#page=26). #### 5.5.1 Celdeling en voortplanting * **Mitose:** Cellen verdubbelen hun erfelijk materiaal, waarna de chromosomen worden gesplitst en twee nieuwe celkernen ontstaan [26](#page=26). * **Meiose:** Dit proces is essentieel voor de aanmaak van geslachtscellen. Bij de versmelting van eicel en zaadcel ontstaat een bevruchte eicel met 23 paar chromosomen. Door reductiedeling tijdens de meiose worden geslachtscellen gevormd die elk de helft van het DNA van de moedercel bevatten. Elk kind krijgt zo een unieke genetische code, met uitzondering van eeneiige tweelingen. Twee-eiige tweelingen ontstaan uit twee aparte bevruchte eicellen [26](#page=26). --- ## Veelgemaakte fouten om te vermijden - Bestudeer alle onderwerpen grondig voor examens - Let op formules en belangrijke definities - Oefen met de voorbeelden in elke sectie - Memoriseer niet zonder de onderliggende concepten te begrijpen

| Term | Definition | |------|------------| | Orgaanstelsel | Een groep organen die samenwerken om een specifieke functie in het lichaam te vervullen. Voorbeelden zijn het zenuwstelsel, het skelet en het spierstelsel. | | Zenuwstelsel | Het sturings- en coördinatiesysteem van het lichaam, bestaande uit hersenen, ruggenmerg, zenuwen en zenuwuiteinden, dat signalen ontvangt, verwerkt en doorgeeft. | | Skelet | Het beenderenstelsel van het lichaam, bestaande uit beenderen en gewrichten, dat zorgt voor steun, bescherming van organen en aanmaak van bloedcellen. | | Spierstelsel | Het systeem van spieren en pezen dat beweging van het lichaam mogelijk maakt door samentrekking van spieren die aan botten zijn bevestigd. | | Spijsverteringsstelsel | Het kanaal van mond tot anus, inclusief bijbehorende klieren, dat verantwoordelijk is voor de afbraak van voedingsstoffen uit voedsel. | | Ademhalingsstelsel | De luchtwegen en longen die zorgen voor gasuitwisseling, waarbij zuurstof wordt opgenomen en koolstofdioxide en water worden afgegeven aan de omgeving. | | Hart en bloedvatenstelsel | Het systeem van hart en bloedvaten dat zorgt voor het transport van gassen, voedingsstoffen en afvalstoffen door het lichaam. | | Lymfatisch stelsel | Een systeem dat onder andere de milt, zwezerik en lymfeknopen omvat, en een belangrijke rol speelt in de afweer van het lichaam tegen ziekten. | | Voortplantingsstelsel | De geslachtsorganen die verantwoordelijk zijn voor de voortplanting van het organisme. | | Hormoonstelsel | Klieren die hormonen afscheiden, dit zijn prikkelstoffen die via het bloed door het hele lichaam worden vervoerd om lichaamsprocessen te reguleren. | | Urinewegstelsel | De nieren, urineleiders, urineblaas en urinebuis die zorgen voor de afvoer van water en opgeloste afvalstoffen uit het lichaam. | | Zintuigen | Organen die gevoelig zijn voor specifieke prikkels uit de omgeving of het lichaam, en deze omzetten in signalen die naar de hersenen worden gestuurd. | | Zenuwcel | Een cel in het zenuwstelsel die gespecialiseerd is in het ontvangen, verwerken en doorgeven van elektrische en chemische signalen. | | Prikkel | Een stimulus die een reactie in een organisme kan veroorzaken, zoals licht, geluid, warmte of een chemische stof. | | Reflex | Een automatische, onwillekeurige reactie van het lichaam op een specifieke prikkel, vaak via een kortgesloten zenuwbaan via het ruggenmerg. | | Netvlies | Het lichtgevoelige weefsel aan de achterkant van het oog dat de beelden opvangt en omzet in zenuwsignalen voor de hersenen. | | Staafjes en kegeltjes | Fotoreceptorcellen in het netvlies; staafjes zijn gevoelig voor lichtsterkte (contrast), kegeltjes voor kleurwaarneming. | | Gehoorbeentjes | Drie kleine botjes in het middenoor (hamer, aambeeld, stijgbeugel) die trillingen versterken en overbrengen naar het binnenoor. | | Slakkenhuis | Een met vloeistof gevuld deel van het binnenoor dat geluidstrillingen omzet in elektrische signalen voor de gehoorzenuw. | | Evenwichtsorgaan | Structuren in het binnenoor (halfcirkelvormige kanalen) die, gevuld met vloeistof, de positie en beweging van het hoofd registreren om het evenwicht te bewaren. | | Smaakpupillen | Zintuigjes verspreid over de tong die reageren op smaakstoffen en elektrische signalen naar de hersenen sturen. | | Reukzintuig | Zintuigcellen in de neusholte die gevoelig zijn voor vluchtige stoffen in de lucht en geuren waarnemen. | | Tastzintuigen | Kleine orgaantjes onder de huid die reageren op druk en vervorming, waardoor tast en gevoel worden waargenomen. | | Wervelkolom | De reeks wervels die de rug vormt en steun biedt aan het lichaam, en het ruggenmerg beschermt. | | Ribbenkast | Een structuur gevormd door ribben, borstbeen en wervels die vitale organen zoals het hart en de longen beschermt. | | Schedel | Het benige omhulsel van de hersenen, dat deze beschermt. De aangezichtsschedel beschermt ook de ogen en gehoororganen. | | Gewricht | De verbinding tussen twee of meer botten, die beweging tussen de botten mogelijk maakt. | | Scharniergewricht | Een gewricht dat beweging in één vlak toelaat, zoals de elleboog en de knie. | | Kogelgewricht | Een gewricht dat beweging in meerdere richtingen mogelijk maakt, zoals het schouder- en heupgewricht. | | Skeletspieren | Willekeurige spieren die aan het skelet zijn bevestigd en beweging veroorzaken door samentrekking. | | Antagonisten | Spierkoppels die tegengestelde bewegingen veroorzaken, zoals een buigspier en een strekspier rond een gewricht. | | Mechanische spijsvertering | Het fysiek kleiner maken van voedsel, zoals door kauwen en vermalen met het gebit. | | Chemische/enzymatische spijsvertering | De afbraak van voedsel in kleinere moleculen met behulp van enzymen. | | Enzymen | Stoffen die chemische reacties versnellen of mogelijk maken, zoals het splitsen van voedingsstoffen in de spijsvertering. | | Darmperistaltiek | De samentrekking van spieren in de darmwand die voedsel voortstuwt door het spijsverteringskanaal. | | Darmflora | De verzameling nuttige bacteriën die in de dikke darm leven en helpen bij de vertering van bepaalde voedingsstoffen. | | Darmvlokken | Kleine uitstulpingen aan de binnenwand van de dunne darm die het oppervlak vergroten voor een efficiënte opname van voedingsstoffen. | | Voedingsstoffen | Chemische componenten in voedsel die essentieel zijn voor groei, onderhoud en energievoorziening van het lichaam (bouwstoffen, brandstoffen, beschermende stoffen, ballaststoffen). | | Bouwstoffen | Voedingsstoffen die nodig zijn voor de groei, het onderhoud en herstel van lichaamscellen en -weefsels, zoals calcium en ijzer. | | Brandstoffen/energieleverende stoffen | Voedingsstoffen die door verbranding in het lichaam energie leveren voor lichaamsactiviteiten, zoals koolhydraten, vetten en eiwitten. | | Beschermende stoffen | Voedingsstoffen, zoals vitamines en mineralen, die essentieel zijn voor het goed functioneren van lichaamsprocessen en het gezond blijven. | | Ballaststoffen | Voedingsvezels die voornamelijk uit fruit en groenten komen en de darmwerking bevorderen. | | Verbranding | Het proces waarbij brandstoffen (zoals koolhydraten en vetten) in het lichaam worden afgebroken met behulp van zuurstof, waarbij energie vrijkomt. | | Dissimilatie | Het proces waarbij complexe moleculen worden afgebroken tot eenvoudigere moleculen, waarbij energie vrijkomt die het lichaam gebruikt. | | Assimilatie | Het proces waarbij eenvoudige moleculen worden opgebouwd tot complexere stoffen die het lichaam nodig heeft, zoals DNA en eiwitten. | | Energiebalans | De verhouding tussen de energie die het lichaam verbruikt en de energie die het binnenkrijgt via voeding. | | Cholesterol | Een vetachtige stof die essentieel is voor o.a. zenuwstelsel en hormonen, maar bij een te hoge concentratie kan leiden tot bloedvatproblemen. | | Aderverkalking (arteriosclerose) | Het dichtslibben van bloedvaten door ophoping van plaque, wat de bloeddoorstroming belemmert. | | Hartinfarct | Een levensbedreigende aandoening waarbij een deel van het hartspierweefsel afsterft door een gebrek aan zuurstof, meestal door een bloedstolsel in een kransslagader. | | Cariës | Tandbederf (gaatjes) veroorzaakt door bacteriën die koolhydraten omzetten in zuren die het tandglazuur aantasten. | | Tanderosie | Het slijten van tandglazuur door blootstelling aan zuren, vaak door frequente consumptie van zure voedingsmiddelen of dranken. | | Hoge bloeddruk | Een chronisch verhoogde druk in de bloedvaten, wat de kans op orgaanschade vergroot. | | Diabetes (suikerziekte) | Een chronische aandoening waarbij het lichaam de bloedsuikerspiegel niet goed kan reguleren, meestal door problemen met insuline. | | Insuline | Een hormoon geproduceerd door de alvleesklier dat helpt bij de opname van glucose uit het bloed door lichaamscellen. | | Glucagon | Een hormoon geproduceerd door de alvleesklier dat de afgifte van glucose uit opslag (vooral in de lever) naar het bloed stimuleert. | | Alvleesklier | Een klier die belangrijke enzymen voor de spijsvertering produceert en hormonen zoals insuline en glucagon voor bloedsuikerregulatie. | | Lever | Een groot orgaan met diverse functies, waaronder de productie van gal, de ontgifting van het bloed en de opslag van voedingsstoffen. | | Schijf van vijf | Een richtlijn voor gezonde voeding die vijf hoofdgroepen van voedingsmiddelen aanbeveelt om te zorgen voor een gevarieerd en voedzaam dieet. | | Ademhalingsstelsel | Het systeem van organen dat betrokken is bij de in- en uitademing van lucht, waaronder de neus, luchtpijp, bronchiën en longen. | | Longblaasjes | Kleine zakjes in de longen waar de gasuitwisseling (opname van zuurstof en afgifte van koolstofdioxide) plaatsvindt. | | Tussenribspieren | Spieren tussen de ribben die helpen bij de ademhaling door het vergroten en verkleinen van de borstholte. | | Middenrif | Een koepelvormige spierplaat onder de longen die een belangrijke rol speelt bij de ademhaling door samen te trekken en af te platten. | | Bloedvatensysteem | Het netwerk van bloedvaten (slagaders, aders, haarvaten) dat bloed door het lichaam transporteert. | | Rode bloedcellen | Cellen in het bloed die zuurstof transporteren dankzij hemoglobine. | | Witte bloedcellen | Cellen in het bloed die deel uitmaken van het immuunsysteem en lichaamsvreemde stoffen bestrijden. | | Bloedplaatjes | Kleine cel fragmenten in het bloed die een rol spelen bij de bloedstolling. | | Hormonen | Signaalstoffen die door klieren worden geproduceerd en via het bloed worden getransporteerd om lichaamsprocessen te reguleren. | | Slagaders | Bloedvaten die bloed van het hart naar de rest van het lichaam voeren. | | Aders | Bloedvaten die bloed terugvoeren van het lichaam naar het hart. | | Haarscheurtjes | Zeer fijne bloedvaatjes die slagaders en aders verbinden, waar uitwisseling van zuurstof, voedingsstoffen en afvalstoffen plaatsvindt met de lichaamscellen. | | Dubbele bloedsomloop | Een circulatiesysteem waarbij bloed tweemaal door het hart stroomt bij elke omgang door het lichaam; eenmaal naar de longen en eenmaal naar de rest van het lichaam. | | Longslagader | De slagader die zuurstofarm bloed van het hart naar de longen transporteert. | | Longader | De ader die zuurstofrijk bloed van de longen terugvoert naar het hart. | | Aorta (lichaamsslagader) | De grootste slagader van het lichaam, die zuurstofrijk bloed vanuit de linkerkant van het hart naar de rest van het lichaam pompt. | | Holle ader | De grootste ader van het lichaam, die zuurstofarm bloed vanuit de rest van het lichaam terugvoert naar de rechterkant van het hart. | | Adrenaline | Een hormoon geproduceerd door de bijnieren dat het lichaam voorbereidt op een "vecht-of-vlucht"-reactie door onder andere de hartslag en ademhaling te versnellen. | | Afweersysteem | Een complex netwerk van cellen, weefsels en organen dat het lichaam beschermt tegen ziekteverwekkers en schadelijke stoffen. | | Ziekteverwekkers (pathogenen) | Micro-organismen, zoals virussen en bacteriën, die ziekte kunnen veroorzaken. | | Geheugen van het afweersysteem | Het vermogen van het immuunsysteem om eerdere infecties te "onthouden" en sneller te reageren bij een herinfectie. | | Vaccinatie | Het toedienen van een verzwakte of dode vorm van een ziekteverwekker om het immuunsysteem te stimuleren tot het opwekken van immuniteit zonder daadwerkelijk ziek te worden. | | Immuun | Beschermd tegen een bepaalde ziekte, vaak door eerdere blootstelling aan de ziekteverwekker of door vaccinatie. | | Allergie | Een overmatige reactie van het immuunsysteem op een normaal gesproken onschadelijke stof (allergeen). | | Fysieke barrière | De eerste verdedigingslinie van het lichaam tegen ziekteverwekkers, gevormd door de huid en slijmvliezen. | | Chemische barrière | De verdediging die wordt geboden door stoffen zoals zuur op de huid en antimicrobiële stoffen in speeksel en tranen. | | Algemene afweer | De reactie van witte bloedcellen op alle lichaamsvreemde stoffen, ongeacht hun specifieke aard. | | Specifieke afweer | Een gerichte reactie van het immuunsysteem op specifieke ziekteverwekkers, vaak door de productie van antistoffen. | | T-cellen | Een type witte bloedcel dat geïnfecteerde lichaamscellen vernietigt of andere immuuncellen activeert. | | B-cellen | Een type witte bloedcel dat antistoffen produceert om ziekteverwekkers te neutraliseren en een immuunrespons op te wekken. | | Antistoffen | Eiwitten geproduceerd door B-cellen die specifiek binden aan lichaamsvreemde stoffen (antigenen) om deze onschadelijk te maken of te markeren voor vernietiging. | | Lymfestelsel | Een netwerk van vaten en organen (lymfeklieren, milt, zwezerik) dat een rol speelt bij de afweer en de circulatie van lymfevocht. | | Lymfeklieren | Kleine orgaantjes in het lymfestelsel die lymfevocht filteren en waar immuuncellen infecties bestrijden. | | Ontsteking | Een lokale reactie van het lichaam op beschadiging of infectie, gekenmerkt door roodheid, warmte, zwelling en pijn. | | Pus | Een dikke, gele vloeistof die ontstaat op de plek van een infectie en bestaat uit dode witte bloedcellen, bacteriën en weefselresten. | | Antibiotica | Geneesmiddelen die effectief zijn tegen bacteriële infecties. | | Koorts | Een verhoging van de lichaamstemperatuur boven de normale waarde, wat een teken kan zijn van een infectie en het immuunsysteem kan ondersteunen. | | Epidemie | Een plotselinge, wijdverbreide toename van het aantal gevallen van een bepaalde ziekte in een gemeenschap. | | Ana-fylactische shock | Een ernstige, levensbedreigende allergische reactie die leidt tot een plotselinge bloeddrukdaling. | | Histamine | Een stof die vrijkomt tijdens allergische reacties en die de bloedvaten verwijdt, wat kan leiden tot symptomen als zwelling en een bloeddrukdaling. | | Voortplanting | Het biologische proces waarbij organismen nieuwe individuen produceren. | | Bevruchting | Het samensmelten van een eicel en een zaadcel om een nieuwe zygote te vormen. | | Ovulatie (eisprong) | Het vrijkomen van een rijpe eicel uit het ovarium, meestal één keer per menstruatiecyclus. | | Placenta (moederkoek) | Een orgaan dat zich tijdens de zwangerschap in de baarmoeder ontwikkelt en zorgt voor de uitwisseling van voedingsstoffen, zuurstof en afvalstoffen tussen moeder en foetus. | | Voorbehoedsmiddelen | Methoden die worden gebruikt om ongewenste zwangerschap te voorkomen. | | Seksualiteit | Het geheel van menselijke ervaringen, gedragingen en identiteiten gerelateerd aan seks. | | DNA (desoxyribonucleïnezuur) | De moleculaire drager van erfelijke informatie, opgeslagen in de kern van cellen. | | Zaadblaasjes | Klieren die een vloeistof produceren die het zaad verdunt en de zaadcellen voedt en beweeglijk maakt. | | Prostaat | Een klier die een vloeistof produceert die deel uitmaakt van het sperma en de zaadcellen ondersteunt. | | Zaadballen | De mannelijke geslachtsklieren waar zaadcellen worden geproduceerd. | | Bijballen | Een kanaalsysteem naast de zaadballen waar zaadcellen rijpen en tijdelijk worden opgeslagen. | | Eierstokken | De vrouwelijke geslachtsklieren die eicellen produceren en vrouwelijke hormonen afscheiden. | | Eicel | De vrouwelijke geslachtscel, die na bevruchting kan uitgroeien tot een nieuw individu. | | Zaadcel | De mannelijke geslachtscel, die na bevruchting van een eicel kan uitgroeien tot een nieuw individu. | | Menstruatie | Het periodieke proces waarbij het baarmoederslijmvlies wordt afgestoten wanneer er geen bevruchting heeft plaatsgevonden. | | Embryo | De vroegste fase van de ontwikkeling van een menselijk organisme na de bevruchting, tot ongeveer de achtste week. | | Foetus | De ontwikkelingsfase van een menselijk organisme na de achtste week tot de geboorte. | | Navelstreng | Een verbinding tussen de foetus en de placenta, waarlangs bloedvaten lopen voor de uitwisseling van stoffen. | | SOA (seksueel overdraagbare aandoening) | Een infectie die wordt overgedragen tijdens seksueel contact. | | Chlamydia | Een veelvoorkomende SOA veroorzaakt door een bacterie. | | Spiraaltje | Een anticonceptiemiddel dat in de baarmoeder wordt geplaatst en de innesteling van een bevruchte eicel voorkomt. | | Sekse-identiteit | Het innerlijke besef van iemands geslacht. | | Sekserolgedrag | Gedragingen die traditioneel geassocieerd worden met een bepaald geslacht. | | Latente periode | Een fase in de seksuele ontwikkeling waarin er tijdelijk minder openlijke interesse is in seksualiteit. | | Puberteit | De periode van lichamelijke en hormonale veranderingen die leiden tot seksuele volwassenheid. | | Primaire geslachtskenmerken | De organen die direct betrokken zijn bij de voortplanting (bv. penis, vagina). | | Secundaire geslachtskenmerken | Lichamelijke kenmerken die zich tijdens de puberteit ontwikkelen en geassocieerd worden met seksuele volwassenheid (bv. baardgroei, borstontwikkeling). | | Geslachtshormonen | Hormonen zoals testosteron en oestrogenen die de ontwikkeling en functie van de geslachtsorganen reguleren en secundaire geslachtskenmerken veroorzaken. | | Testosteron | Het belangrijkste mannelijke geslachtshormoon, verantwoordelijk voor de ontwikkeling van mannelijke geslachtskenmerken en zaadproductie. | | Oestrogeen | Een belangrijk vrouwelijk geslachtshormoon, verantwoordelijk voor de ontwikkeling van vrouwelijke geslachtskenmerken en de regulatie van de menstruatiecyclus. | | Progesteron | Een vrouwelijk hormoon dat een rol speelt bij de zwangerschap door het baarmoederslijmvlies te ondersteunen. | | Erfelijkheid | De overdracht van genetische kenmerken van ouders op hun kinderen. | | Chromosoom | Een draadvormige structuur in de celkern die het DNA bevat, en die de erfelijke informatie draagt. | | Geslachtschromosoom | Het chromosoom dat bepaalt welk geslacht een individu heeft (X en Y chromosomen). | | Gen | Een specifiek segment van DNA dat codeert voor een bepaalde eigenschap of functie. | | Dominant gen | Een gen dat zijn eigenschap tot uiting brengt, zelfs als er slechts één kopie van aanwezig is. | | Recessief gen | Een gen dat zijn eigenschap alleen tot uiting brengt als er twee kopieën van aanwezig zijn. | | Mitose | Een proces van celdeling waarbij een moedercel zich deelt in twee identieke dochtercellen, gebruikt voor groei en herstel. | | Meiose | Een proces van celdeling waarbij geslachtscellen (eicellen en zaadcellen) worden gevormd, waarbij het aantal chromosomen wordt gehalveerd. |